Πολιτικές έχιδνες, του Γιάννη Πανούση

Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Το χθες ως αύριο

Είσαι η ορατή πλευρά του μηδενός

Νάσος Βαγενάς, Βάρβαρες Ωδές

Κλυδωνιζόμενος ρεαλισμός με αμφισβητούμενη στρατηγική και μειωμένη ευθύνη, αμήχανη διαχείριση λεπτών και επικίνδυνων ισορροπιών μ’έντονη την αίσθηση της αυτοπαγίδευσης, άφρονες προσδοκίες έγκλειστων πολιτών που περιμένουν να κινηθούν ευνοϊκά οι άλλοι για χάρη τους, επιστροφή στις ξεριζωμένες ρίζες ενός ένδοξου παρελθόντος που μόνοι μας το απαξιώσαμε ή το αγιοποιήσαμε, θρησκειολογικού χαρακτήρα εξαγγελίες για επίγειο παράδεισο που θα προκύψει μόνον όταν οι γαλάζιοι Άγγελοι κόψουν τα φτερά τους και οι κόκκινοι Διάβολοι μάθουν απέξω το Πάτερ Ημών [χωρίς να εννοούν κάποιο Πατερούλη] : ιδού οι προτεινόμενες συνταγές δι-εξόδου από την πανδημική κρίση.

Ούτε τις υποσημειώσεις της Ιστορίας δεν είμαστε ικανοί να διαβάσουμε κι όμως αυτοαναγορευόμαστε «περιούσιος λαός του μέλλοντος».

Επειδή «Το μέλλον είναι πίσω μας» αντιμετωπίζουμε το μελλοντικό χθες με αποστεωμένα τσιτάτα και νεκρά ιδεολογήματα, τα οποία καλούνται να προσδώσουν λαϊκή ισχύ στην ψευδαίσθηση και «ευκαιριακή αυτοπεποίθηση» σε κάθε προπαγανδιστή – κατασκευαστή μιάς «απρόβλεπτης πραγματικότητας».

Κι όλα αυτά επενδύονται άλλοτε στη ρήξη κι άλλοτε στην παρακαταθήκη, άλλοτε στην αλλαγή κι άλλοτε στη μεταρρύθμιση, άλλοτε στο όραμα κι άλλοτε στους ενδιάμεσους στόχους· πάντοτε όμως στο πλαίσιο ψευτοδιλημμάτων.

Για την [πολιτική;] τιμή των πεθαμένων θυσιάζεται η αξιοπιστία των ζωντανών.

Εξήγηση υπάρχει.

Αφού ποτέ κανείς δεν λογοδοτεί για τη λάθος – εκτίμηση ή τη λάθος – κίνηση[ούτε μετανοιώνουμε γι’αυτά] και αφού «αυτοδικαζόμαστε» πώς να αυτο-τιμωρηθούμε; Να! γιατί τεκμαιρόμαστε[κι αναγορευόμαστε] όλοι «αθώοι».

Κάθε μέρα, όλοι μας, τραυματίζουμε τη Δημοκρατία επικαλούμενοι προσωπικούς ή κομματικούς ή τοπικιστικούς ή πελατειακούς «νόμους» αρνούμενοι έτσι τη βάση της κοινωνικής συμβίωσης που είναι η συναίνεση επί των αρχών.

Ακόμα κι αν ορισμένοι ισχυρίζονται ότι επί Πανδημίας το ασθενές «Κράτος – Δικαίου» δεν ανταποκρίθηκε στις ανάγκες της κοινωνίας τούτο δεν σημαίνει ότι  θ’ απαντήσουμε με το δίκηο του καθενός (που νομοτελειακά θα οδηγήσει σε δια-χωριστικές καταστάσεις) αλλά με μια νέα πολιτική συμφωνία κυβερνώντων και κυβερνωμένων επί των ορίων και των κανόνων του μετά τον Κορονοϊό κοινωνικού συμβολαίου.

ΥΓ.Τον άδικο νόμο δεν τον ‘χτυπάς’ με αδικίες κατά των συνανθρώπων.