Η Ευρωπαϊκή “ευδαιμονία” αμφισβητείται. Και ναι ίσως έφτασε η στιγμή να θέσουμε κάποια ερωτήματα, πρώτα στους εαυτούς μας και μετά στους άλλους. Ζούμε σε μια Ευρώπη που εφαρμόζει με αξιοζήλευτη συνέπεια ένα πρόγραμμα εξόντωσης του “εγώ” που ταυτίζεται με τις σύγχρονες ύπουλες “δημοκρατικές” διαδικασίες εξόντωσης των πληθών. Φυλακισμένοι σε πόλεις κελιά ευρύχωρα και διαρκώς λευκά φωτισμένα. Σε μια τεχνητή ψευδαίσθηση άνεσης. Όπου η απομόνωση – αποξένωση που γεννάται και γεννάει κάθε λογής καταπίεση διαπερνάει και ροκανίζει τις έλλογες διαδικασίες του ατόμου παρέχοντας σταδιακά μια υποβολιμαία αυτο-εξόντωση.
Αυτές είναι οι σύγχρονες ευρωπαϊκές επιταγές. Δίνουν μια ψευδαίσθηση άνεσης στον (μόνο) φαινομενικά ελεύθερο πολίτη. Του αφήνουν τα λουριά ελεύθερα να κινείται σε έναν κόσμο ο οποίος είναι τεχνητός και διαμορφωμένος εκ των προτέρων χάριν κάποιων διεργασιών και αποφάσεων κάποιων αγνώστων μετριοτήτων στις περίκλειστες αίθουσες των Βρυξελλών. Με τα Μ.Μ.Ε. να βρίσκονται στα χέρια των κυβερνήσεων για διαμόρφωση της κοινής γνώμης, με την οικονομία να παράσχει τρόπους ζωής σύμφωνους με το κυβερνητικό όραμα, πρότυπα και ιδέες (πολλές φορές τρομοκρατικά και αντισυνταγματικά επιβεβλημένες) που μορφώνουν με τρόπο βολικό τον σύγχρονο Ευρωπαίο πολίτη.
Αυτά είναι μόνο ορισμένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις, όμοιας φιλοσοφίας με αυτή των λευκών κελιών, για την τεχνητή αυτο-υποδούλωση των πληθών σε μια μορφή κοινωνίας που οπλισμένη με τα προσχήματα της προόδου απαρνείται σταδιακά και καταρρίπτει ολοκληρωτικά το παρελθόν της. Σβήνει απ’ το σήμερα τα γνήσια συστατικά της και μετατρέπεται σε έναν απρόσωπο και αποξενωμένο κόσμο.
Αυτή είναι μια ρεαλιστικά αποτυπωμένη σύγχρονη καθημερινότητα, ολότελα παρανοϊκή, που όμως η δύναμη της συνήθειας έχει καταστήσει φυσιολογικοφανή. Σε αυτή την νέα πραγματικότητα της Ευρώπης κάποιοι αντιδρούν και κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι δυστυχώς όχι.
Πολίτες που μοιάζουν να αγνοούν παντελώς τη δύναμη και την ουσία του ρόλου τους στην εξουσιαστική πυραμίδα, υποκείμενα που όσο και αν διαφημίζουν την εξέλιξη, διαψεύδονται επαναλαμβανόμενα, έχοντας παραδοθεί στο “Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι” και την ευτυχία που απορρέει από αυτή την επιλεγμένη άγνοια σε αντίθεση με τους λίγους που μπορούν και ερευνούν και κερδίζουν επάξια την ταμπέλα και το εισιτήριο για την διάβρωση. Ο Ευρωπαίος άνθρωπος εγκλωβισμένος μέσα σε ένα σκληρό περίβλημα.
Η επικοινωνία ανύπαρκτη. Άραγε ποιος, τι μπορεί να σπάσει αυτό το περίβλημα; Ποιος θα θρυμματίσει τα τσόφλια του Αυγού;
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr