Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι συνταξιούχος του Ταμείου Νομικών. Παρουσιάζεται: “Εν συντομία λοιπόν, έχουμε και λέμε: Με καταγωγή από την Μεσσηνία, αποφάσισα εν μέσω Πανδημίας COVID-19, να αποχωριστώ την Ελλάδα και να εγκατασταθώ στο Μιλάνο, βρίσκοντας διέξοδο στις αναζητήσεις μου Μουσική και Θέατρο, όπου παραμένουν οι μεγάλες μου Αγάπες. Μότο ζωής: ΥΠΝΟΣ, Ο ΜΙΣΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ|
Τακτοποιείς τα μπαγκάζια σου για το Φραγκοκάστελλο της Χώρας Σφακίων Κρήτης, ονειρεύεσαι στιγμές που θα σε αποφορτίσουν από τις έγνοιες της καθημερινότητας, χαίρεσαι τις πεντακάθαρες θάλασσες κάτω από τον καυτό ήλιο για να πάρεις τις απαιτούμενες ανάσες ξεφεύγοντας από το γκρι της πόλης, φωτογραφίζεις ηλιοβασιλέματα, παίζεις ρακέτες στην χρυσοπράσινη αμμουδιά, περνάς την κάθε σου στιγμή ξένοιαστα, αφού έχεις αφήσει πίσω σου την βουή των μεγαλουπόλεων, κι ενώ όλα αυτά τα χαίρεσαι στο έπακρον, ξαφνικά καταφθάνει μήνυμα στο κινητό σου από το 112: «Περιοριστείτε στον χώρο σας, μην εκτείνεσθε νοτίως της θάλασσας και σε απόσταση μεγαλύτερη των 300 μέτρων, επίκειται απόβαση μεταναστών στην νήσο Γαύδο. Παραμένετε ψύχραιμοι».
Τουρίστες και μετανάστες μονομιάς γίνονται μια μαύρη σκιά, αν και μακριά από την παραλία Φραγκοκάστελλο όλα αυτά διαδραματίζονται. Προς το απόγευμα της ιδίας ημέρας πηγαίνοντας για φαγητό στην Χώρα Σφακίων (αν και πέριξ του Φραγκοκάστελλου πολλές είναι οι ταβέρνες και τα μπαρ που διαθέτουν ό, τι ζητήσει η όρεξή σου και το γούστο σου), επισκεπτόμαστε μια ταβέρνα πνιγμένη στην κυριολεξία από κισσούς και βουκαμβίλιες, στον δε πλακόστρωτο αύλιο χώρος της τα νερά τρέχουν, οπότε αναγκαίο θεωρούμε να βγάλουμε τα παπούτσια μας παρά την επιμονή του ταβερνιάρη να πατήσουμε κανονικά, χωρίς να τα αφαιρέσουμε. Υπακούοντας στην προτροπή και «εντολή» του με γυμνά πόδια, προχωρούμε και καθόμαστε στο τραπέζι αναμένοντάς τον να δώσουμε την παραγγελία μας. Με υφασμάτινο τραπεζομάντιλο στρωμένο, χρώματος λευκού με περιοχές και χωριά της Νότιας Κρήτης είναι ζωγραφισμένο.
–Πώς και δεν συμπεριλαμβάνετε ολόκληρη την Κρήτη στο εν λόγω όμορφο και πρωτότυπο τραπεζομάντιλο, τον ερωτώ.
– Η Νότια Κρήτη κοπέλι, εδώ και χρόνια έχει παραμεληθεί από την Κυβέρνηση. Ο Μητσοτάκης νοιάζεται και ρίχνει όλα τα κοντύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον ΒΟΑΚ (Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης) γιατί αυτός χτυπάει στο μάτι του τουρίστα. Γιατί να τον υφάνω στο τραπεζομάντιλο; Έχει διαφημιστές αυτός, εγώ είμαι η τελευταία τρύπα της ζώνης του. Πριν εκτελέσω την παραγγελία σας, δυο τσικουδιές από μένα κερασμένες.
Κι ενώ περιμέναμε την παραγγελία μας, τέσσερα μάτια με ζωγραφισμένο τον τρόμο μέσα τους, μας κοιτούν από τον φράχτη της ταβέρνας αλλά δεν μιλούν. Είναι δυο παιδιά ηλικίας των 14 ετών, γυμνά από την μέση κι επάνω, προφανώς αποκομμένα από τη βάρκα που τα μετέφερε και περιπλανούνται όπου λάχει. Νερό μας ζητούν μόνο και λίγο ίσκιο αναζητούν στις πέργκολες της ταβέρνας για πολύ λίγο, μέχρι ν’ αδειάσουν τα μπουκάλια τους. Ο ταβερνιάρης τα αντιλαμβάνεται, τους παραχωρεί χώρο, τους ετοιμάζει δυο πακέτα φαγητού συνοδευόμενα από τέσσερα μπουκάλια νερό, κι αφού τα παραλαμβάνουν χάνονται με προορισμό το άγνωστο.
…Η Κρήτη από τούδε και στο εξής, δεν θα είναι μόνον τόπος ανάπαυλας και διακοπών αλλά είναι μια πληγή ανθρωπισμού που άνοιξε και χέει, επικειμένης μάλιστα και της νέας δομής φιλοξενίας που σχεδιάζεται από την Κυβέρνηση για πρώτη φορά στο νησί να εγκατασταθεί, παρά τις σύσσωμες αντιδράσεις Φορέων και Τοπικών Παραγόντων που άρχισαν να εκδηλώνονται από τα τρία «υποψήφια» σημεία όπου η Κυβέρνηση έχει επί χάρτου να επιλέξει: Το στρατόπεδο «Ζωγραφάκη» στο Καστέλλι, το στρατόπεδο Τυμπακίου και το στρατόπεδο στην περιοχή Καρτερού κοντά στο Ηράκλειο Κρήτης.
Τέλος, οφείλω να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στο ΕΣΥ και συγκεκριμένα στο Πολυδύναμο Κέντρο Υγείας Σφακίων για τις άψογες ιατρικές του υπηρεσίες που προσφέρει, και τούτο το διαπίστωσα όταν μετέφερα την σύντροφό μου Μάριον προχθές για ένα εξάνθημα που έφερε στον δεξί της μηρό προς τα έσω, το οποίο επέμενε να παραμένει από την Αθήνα που περάσαμε, και το οποίο δημιουργήθηκε κατά την επίσκεψή μας εκείνο το απόγευμα στον Λόφο Φιλοπάππου. Τέλος καλό, όλα καλά, και συνεχίζουμε τις «περιπετειώδεις» διακοπές μας!