Πολλές φορές στη διάρκεια της ζωής μας συνηθίζουμε να λέμε ότι κάποια πράγματα δεν είναι δυνατό να συμβούν. Και όμως… Πάρτε για παράδειγμα τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Αν μας έλεγε κάποιος πως ο Ντόναλντ Τραμπ θα γινόταν πρόεδρος των ΗΠΑ θα γελάγαμε. Και όμως τον είδαμε και τον λουστήκαμε (όλοι μας, όχι μόνον οι Αμερικάνοι). Ή πως η Αγγλία θα μάζευε τα πράγματά της και θα έπαιρνε διαζύγιο από την ισχυρή και ευημερούσα Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποιος στοιχημάτιζε για ένα Brexit; Λίγοι, αλλά το είδαμε και αυτό.
Όπως είδαμε και έναν ιό από την Κίνα (πάντα είχαμε έναν φόβο για το τί στο καλό τρώνε αυτοί οι άνθρωποι) που προκαλεί κάτι σαν βαρύ κρυολόγημα και που μέσα σε δύο χρόνια διάλυσε τις ζωές μας, μας έκλεισε στα σπίτια και μας έκανε αρρωστοφοβικούς.
Τώρα παίζει το σενάριο της συντέλειας του κόσμου.
Όσο και αν ανασάναμε στις 9 Μαΐου επειδή ο σύντροφος Πούτιν δεν το έπαιξε Κιμ Ον Γιούνγκ, ( άλλο καλό παιδί και αυτός), το κουμπί το κρατάει στο χέρι και κανείς δεν ξέρει πότε θα του “γυρίσει” και θα τρέχουμε καλοκαιριάτικα στα καταφύγια.
Αν μας έλεγε κάποιος πως μετά από τις καραντίνες και την υστερία με τον κορωνοϊό, τότε που πλέναμε με χλωρίνη τις πατάτες που φέρναμε ντυμένοι με στολή αστροναύτη από τα σούπερ μάρκετ, θα μιλάγαμε για πυρηνικό πόλεμο, και θα είχαμε δελτίο στο ρεύμα και στα τρόφιμα ( γιατί και αυτό παίζει τώρα τελευταία ) θα τον λέγαμε συνωμοσιολόγο και παλαβό. Και όμως, τα πράγματα είναι τελικά δεν είναι όπως τα νομίζουμε. Ποτέ δεν είναι. Ζούμε σε μια εποχή συμπυκνωμένης τρέλας. Και δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι μας τρελοί. Αρκεί να τρελαθεί ένας άνθρωπος και τέλος…