Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών
Ο πίνακας είναι της Σταυρούλα Ποδαρά (πτυχιούχος Νοσηλευτικής)
Ίσως είσαι εσύ, ίσως η λύπη,
ίσως ο κρυφός πόθος, που μέσα από τα θολά χρώματα,
με απλωμένα χέρια, προσπαθεί
από κάπου να πιαστεί, να απελευθερωθεί.
Ως άνεμος υψώνεται
Ως θύμηση μιας κίνησης
Ως αόρατο πέπλο, χειμωνιάτικης νύχτας
που κλείνει μέσα της τον ουρανό.
Είναι εδώ
Στο ρυθμό της ζωής, με τις αναπάντητες ερωτήσεις και τα αμέτρητα, Γιατί.
Μοιάζει να την ενοχλεί
το παράλογο και η αλλαγή του διαλόγου
Ο επίμονος ανούσιος θρήνος
Ο χρόνος που δεν έχει
Χαμηλόφωνα μιλά,
για το θάνατο, την αχαριστία, τη λάθος προσμονή.
Την λυγίζουν οι αναμνήσεις
Με φως
αντιστέκεται στη τροφό της ματαιότητας
Πρέπει να υπάρξει ξανά
Να νοιώσει του ουρανού τη γαλήνη
Ως άγγελος με ρομφαία,
ρυθμό δίνει στη ψυχή.
Οι λέξεις.
Αγάπη, Έρωτας, Σιωπή, Μοναξιά,
Μέσα της Επαναστατούν
Τέλος…
Μια παράξενη ευτυχία
Ακολουθεί