Πόσο αφορά τον Έλληνα πολίτη η κόντρα Παπαχελά-Χατζηνικολάου ή διαφορετικά “Καθημερινής-Realnews & Antenna tv”. Επί της ουσία καθόλου. Τρέχουν δίπλα μας, και εύχομαι να μην γίνουν δικά μας θέματα αν και κάθε πόλεμος είναι και δική μας υπόθεση, το Κουρδικό -και μετά την επίθεση του Ερντογάν στους Κούρδους, τι … ;- το Κυπριακό, το Σκοπιανό (εμμέσως), οι φίλοι μας οι Αμερικανοί διαθέτουν έναν απίστευτο και απίθανο crazy man, τον Ντόναλντ Τραμπ που παίρνει αποφάσεις σαν να χορεύει στο τραμπολίνο, συνεπώς σήμερα είναι φίλος με μας και αύριο με τον εχθρό μας. Πόσο, αλήθεια, μας επηρεάζουν στην καθημερινότητά μας κόντρες σαν αυτή των μεγαλοεκδοτών και μεγαλοδημοσιογράφων, που δυστυχώς γίνονται προκλητικοί με τρόπο που δεν θα έπρεπε.
Η αβανταδόρικη υποδοχή στον κο Πρωθυπουργό από τον Νίκο Χατζηνικολάου δεν ξαφνιάζει. Για να επιβιώσει ένα μεγάλο μέσο χρειάζεται πολιτικές χορηγίες. Ο όμιλος Χατζηνικολάου τις διαθέτει. Ανέκαθεν τις διέθετε. Το να σχολιαστεί αρνητικά μια γελοιογραφία που η δουλειά του γελοιογράφου είναι να σχολιάσει ίσως και να προκαλεί χωρίς να λογοκρίνεται είναι επίσης μια πολυτέλεια των δημοκρατικών κοινωνιών που τόσο αίμα έχει χυθεί για να αποκτηθεί. Το να μην αντέχει κάποιος την κριτική, το να είναι δύσπεπτη αν δεν τον κολακεύει, είναι ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει την ψυχιατρική επιστήμη και τους ψυχαναλυτές. Το σκίτσο του Ηλία Μακρή είναι απλώς ο δηκτικός απόηχος της ματιάς όλων εμάς που είδαμε συμπαθητικά ή με μεγαλύτερο ενδιαφέρον την συνέντευξη του κου Πρωθυπουργού στον κο Χατζηνικολάου, η οποία ματιά αποτυπώθηκε από τον επαγγελματία στο χαρτί. Σωστά δεν “κόπηκε” από τον Διευθυντή ή τον ιδιοκτήτη της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, αντιστοίχως τους κκ Παπαχελά και Αλαφούζο. Θα ήταν λογοκρισία και ποιος θέλει τη λογοκρισία; Περασμένες τακτικές θλιβερών εποχών, που όμως εμφανίζονται και σήμερα και δυστυχώς όχι μόνο από την πάλαι ποτέ κραταιά Χρυσή Αυγή. Θυμίζω το σκίτσο του Πέτρου Ζερβού το οποίο “έκοψε” η Εφημερίδα των Συντακτών το 2016. Αλλά γιατί απάντησε τόσο δηκτικά, σχεδόν χαιρέκακα ο κος Χατζηνικολάου ; Τελικά ποιος θα ωφεληθεί από τις αποκαλύψεις; Ο ελληνικός λαός; Να συνέλθουμε προτείνω…και θυμίζω ό,τι ζήσαμε επί ημερών του κου Τσίπρα:
Το σκίτσο του Πέτρου Ζερβού που λογοκρίθηκε και “κόπηκε” από την Εφημερίδα των Συντακτών.
Το σκίτσο του Ηλία Μακρή την “Καθημερινή”
Η απάντηση του Νίκου Χατζηνικολάου
Όταν ο τ. Πρωθυπουργός, ο κος Τσίπρας, επέστρεψε στον ΣΚΑΙ τον Ιούλιο του 2019 σε προεκλογική συνέντευξή του μετά από το εμπάργκο που είχε αποφασίσει ο ίδιος και το κόμμα του για τον ΣΚΑΙ, ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε λέξεις ” γραμμή που είχατε απέναντι μας όλο το διάστημα”…”σκληρή κριτική που ξεπέρασε τα όρια της κριτικής”, τη στιγμή που ο κος Παπαχελας τον κατηγόρησε ευγενικά και του θύμισε ότι επί των ημερών του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ η πολεμική εναντίον καναλιών και ανθρώπων της δημοσιογραφίας, που στοχοποιήθηκαν με την κατηγορία “εντεταλμένων μέσων ενημέρωσης που ήθελαν την εξολόθρευση πολιτικών ανθρώπων (βοθροκάναλα, βόμβες στον ΣΚΑΙ κ.λπ. λόγια Πολάκη αλλά και πολιτικών “εραστών” και “ερωμένων” άλλων φαινομενικά πολιτικών χώρων που υιοθέτησαν ακριβώς τις ίδιες φράσεις )”, πήρε την κατακόρυφη ανιούσα. Θυμίζω ότι επί ημερών του κου Τσίπρα με συγκυβερνήτη τον Πάνο Καμμένο έγιναν συλλήψεις δημοσιογράφων και λοιπές φαιδρότητες, μια τρομακτική προσπάθεια να φιμωθεί ο δημόσιος διάλογος και η ελευθερία του Τύπου. Μεταξύ των θυμάτων της λογοκρισίας υπήρξε και το παρόν μέσο, το iPοrta.gr και εγώ προσωπικά. Από τη θέση της Αντιπολίτευσης, τότε ο κος Μητσοτάκης υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει την αυτόφωρη σύλληψη που αφορά στον Τύπο, ενώ εκείνο το διάστημα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκαζε την Ελλάδα δικαιώνοντας αρθρογράφο από τη Θεσσαλονίκη. Εδώ το δημοσίευμα. Αυτά ως πικρή, θλιβερή, πολιτική ιστορία επί των ημερών του κου Τσίπρα.
Τελικά, έχει δικαίωμα ένας γελοιογράφος ή αρθρογράφος να δημοσιεύσει την άποψή του;
Η Λογική και η Δημοκρατία λένε “ΝΑΙ”.
Η ανασφάλεια, ο ναρκισσισμός, η ύβρις ηγετών κάθε χώρου, η υφέρπουσα αλαζονεία, η παράνοια λένε “ΟΧΙ”.
Το σκίτσο του Ηλία Μακρή είναι το αποτέλεσμα ενός επαγγελματία. Ο αποδέκτης πολίτης δεν ασχολείται τόσο πολύ όσο εκείνος που νοιώθει ότι θίγεται προσωπικά. Πόσω μάλλον όταν, μάλλον, λέει αλήθειες. Δυστυχώς, στο πάτημα του …κάλου, φανερώνονται και άλλα “καλούδια” του χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Οι πολίτες δεν είναι ανόητοι. Γνωρίζουν ποιος στηρίσει ποιον. Ωστόσο, όταν από τις γενναιόδωρες χορηγίες πολιτικών κομμάτων σε ομίλους ΜΜΕ, ευνοούνται μόνο οι όμιλοι ΜΜΕ και όχι οι πολίτες, τότε οι παροιμίες του λαού μας μπορούν να κάνουν το θαύμα για εμάς που δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι δύνανται τα πενάκια του Μακρή, του αείμνηστου Βαγγέλη Παυλίδη, του Ορνεράκη, του Χατζόπουλου, του ΚΥΡ, του Ζερβού, του εξ Αμερικής συνοδοιπόρου μας Σαράφογλου κ. α. Ενδεικτικές:
“Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι..”
“Όλα τα’χε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε”
“Κοιλοπονάει το βουνό και γέννησε ποντίκι”
“Όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα ποντίκια”.
Γιατί τα γράφω τούτα; Διότι:
α) “Δυο γάιδαροι μαλώνανε στον ίδιο αχυρώνα” ΣΚΑΙ, ΑΝΤΕΝΝΑ και όμιλος Χατζηνικολάου φέρουν τον ίδιο χορηγό, όπως φημίζεται,
β) όσο ταυτίστηκε η θλιβερή Επταετία της Δικτατορίας στην Ελλάδα με την λογοκρισία, άλλο τόσο επιβίωσε την περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, με ή χωρίς Πάνο Καμμένο. Δυστυχώς για το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, όχι απλώς δεν καταδίκασε τακτικές αυταρχικής νοοτροπίας, αλλά τις άφησε να εξελίσσονται . Αν από τους Προέδρους των κομμάτων περάσουμε στην …ευθιξία των Προέδρων Ομίλων Εκδόσεων και Ραδιοσταθμαρχών, που οφείλουν εκ της θέσεώς τους να είναι αλληλέγγυοι, το μέλλον της Ελλάδας θα είναι δυσοίωνο και όχι γιατί ο κος Ερντογάν είναι ο διπλανός εχθρός μας. Τους δράκους τους διατηρούμε μέσα στο σπίτι μας, προϊόν ελληνικής παράνοιας. Αλλά να! τι παθαίνουμε…ξεχνάμε να καθαρίσουμε τους καθρέφτες μας. Σαν την παροιμία που λέει για την καθαριότητα που είναι η μισή αρχοντιά. Στη χώρα της παράνοιας και της μακράς αδράνειας συμβαίνουν τούτα τα φαιδρά που ο προσωπικός ναρκισσισμός εξειδανικεύεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε εύκολα οδηγεί στον λαϊκισμό._
20.10.2019
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr