Παναγία Νικοποιός, το εκκλησάκι της Μεραρχίας Ρόδου
που είναι πάντα κλειστό.
Το όμορφο εκκλησάκι που βρίσκεται εντός της 95 ΑΔΤΕ Μεραρχίας Ρόδου (Ανώτατη Διοίκηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής) είναι δημιουργημένο από χορηγούς και ολοκληρώθηκε μόλις πριν από δύο χρόνια. Δεν υπάρχει άλλη Παναγιά Νικοποιός στα Δωδεκάνησα, η πανάρχαια εικόνα βρέθηκε στην Κύθνο, στην Μονή της Παναγίας του Νίκους ή της Νικούς και σήμερα βρίσκεται στον Άγιο Μάρκο Βενετίας. Στην Χάρη της Παναγίας της Νικοποιού δόθηκε η ονοματοδοσία του συγκεκριμένου ναού κυρίως συμβολικά. Το τελευταίο και μοναδικά ασφαλές καταφύγιο της ελπίδας του ανθρώπου, η τελευταία πιθανότητα γαλήνης και της καλής δύναμής του είναι η Πίστη στο Θεό. Η Πίστη στο Υπέρτατο Ανώτατο Ον, Άυλο μα και Υπαρκτό. Όταν οι Αξιωματικοί -και όχι μόνο- αναμετριούνται με τα σύγχρονα “τέρατα” και είναι ολομόναχοι με τον εαυτό τους, τη δύναμη την βρίσκουν από την Πίστη τους στο Θεό. Σε απευθείας επικοινωνία. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς πολλές πολυτέλειες. Όπως ακριβώς είναι ο απέριττος Ναός στην είσοδο της Μεραρχίας Ρόδου. Πέτρινος για να δηλώνει την αντοχή, μα και φιλόξενος για να αγκαλιάσει πιστούς και απίστους.
Κι όμως. Αυτό το στολίδι που αντιπροσωπεύει οπτικά, και εν πολλοίς συνειδησιακά, τον πυρήνα της Εθνοφυλακής Ρόδου, βρίσκεται σε θέση περίοπτη και είναι το πρώτο στοιχείο που αντικρίζει κάποιος όταν περνά από τις εγκαταστάσεις της 95 ΑΔΤΕ, είναι πάντα κλειστό. Δεν λειτουργεί ποτέ. Ίσως μία φορά τον χρόνο στην χάρη Της. Υπάρχει ασφαλώς στρατιωτικός ιερέας στην 95 ΑΔΤΕ, στον οποίο έχει δοθεί ενορία, λειτουργεί σε ενορία. Γιατί η Υπηρεσία του τον έστειλε σε ενορία ή επέτρεψε να σταλεί σε ενορία, όπου τόσοι και τόσοι ιερείς μπορούν να λειτουργήσουν, δεν είναι γνωστό. Επιπλέον, κανείς δεν φαίνεται να σκέπτεται τους ένθεους στρατιώτες και Αξιωματικούς που επιθυμούν να εκκλησιαστούν ή να προσευχηθούν. Ούτε κάποιος σκέφτηκε την ευλογία να λειτουργεί ο Ιερός Ναός. Ούτε τον σεβασμό το Ιερό Πρόσωπο της Θεοτόκου. Η Παναγιά Νικοποιός χτίστηκε προφανώς για να μην λειτουργεί.
Εντύπωση προκαλεί ότι ο τελευταίος Διοικητής της 95 ΑΔΤΕ (Μάρτιος 2021-Μάρτιος 2022) δεν φάνηκε να ασχολείται ούτε στιγμή με το Ναΰδριο που βρισκόταν στον εργασιακό του χώρο και μεταξύ άλλων είχε και την ευθύνη λειτουργίας του. Αμέλεια; Αδιαφορία; Απερισκεψία; Μα το βλέπεις καθημερινά, πώς είναι δυνατόν να μην σε προβληματίζει γιατί είναι κλειστό; Γιατί να είναι κλειστός και ανενεργός ο χώρος ευλάβειας; Γιατί να περνούν οι Κυριακές και να μην ακούγεται το καμπαναριό; Επιτρέπεται σε ολόκληρο το νησί με τόσα στρατόπεδα που σε όλα υπάρχουν εκκλησίες, να μην λειτουργεί ούτε μία; Επιτρέπεται ο στρατιωτικός ιερέας να μην δίνει την δυνατότητα του κυριακάτικου εκκλησιασμού στους στρατιώτες και αυτό να γίνεται με τις ευλογίες του Μεράρχου; Αν δεν έχει ο Διοικητής της Μεραρχίας την ευθύνη των κλειστών εκκλησιών εντός Μεραρχίας και στρατοπέδων, ποιος την έχει;
Ας ελπίσουμε ότι ο νέος Μέραρχος Ρόδου θα δείξει την ανάλογη ευαισθησία και τον σεβασμό τόσο στην Μεγαλόχαρη που σήμερα του Ευαγγελισμού γιορτάζουμε την αρχή της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους, όσο και στις προσπάθειες των προηγούμενων Διοικητών που οραματίστηκαν και υλοποίησαν την ανέγερση της Εκκλησίας της Παναγίας Νικοποιού. Μα κυρίως στην ανάγκη έστω και ενός μόνο στρατεύσιμου να εκκλησιαστεί ενώ υπηρετεί την Πατρίδα του.
Χρόνια Πολλά, Καλή Ανάσταση!
25 Μαρτίου 2022
Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά
Λίγα λόγια για την εικόνα της Παναγίας της Νικούς: χρονολογείται από την Βυζαντινή περίοδο, είναι φιλοτεχνημένη σε σμάλτο, ενώ η κυρίως παράσταση περιβάλλεται από χρυσό πλαίσιο, διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους και μικρές εικόνες Αγίων. Βάσει ιστορικών δεδομένων, οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις τους είχαν την εικόνα ως Προστάτιδα κοντά τους. Στην Τέταρτη Σταυροφορία επί Αυτοκράτορας Αλέξιου Μούρτζουφλου η εικόνα εγκαταλείφθηκε στους Λατίνους και μεταφέρθηκε στη Βενετία ως λάφυρο της Σταυροφορίας. Το 1588 η συντήρηση της εικόνας ανατέθηκε στον Έλληνα κρητικό ζωγράφο Θωμά Μπαθά ή Βαθά, ο οποίος είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Βενετία. Για τους επόμενους αιώνες η εικόνα της Παναγιάς της Νικοποιού αποτέλεσε το σύμβολο Πίστης αλλά και Προστασίας απ’όλα τα δεινά και έχει μεταφερθεί στον Ναό του Αγίου Μάρκου, όπου και συνεχίζει να αποτελεί την θύμηση του ένδοξου Βυζαντινού Παρελθόντος που χάθηκε στο χρόνο, αφήνοντας ζωντανή παρακαταθήκη την περίτεχνη, σπάνια και άγια εικόνα της Παναγιάς ως απόδειξη μιας εποχής που έσβησε αλλά υποδηλώνει το μέλλον.
