Ιστορία πρώτη :
Ένας Πρωθυπουργός περπατά αργά προς τη σύσκεψη του Συντονιστικού κέντρου Πυροσβεστικού Σώματος που αφορά στην τραγωδία στο Μάτι.. Άλλοι είπαν ότι ψάχνει τις κάμερες για να τον απαθανατίσουν. Η ταπεινότης μου βλέπει έναν άνθρωπο μουδιασμένο, ίσως ήδη σοκαρισμένο. Δεν βλέπω κακοπαιγμένο θέατρο, αλλά έναν προ των θυρών χαμένο άνθρωπο, έναν Πρωθυπουργό με επίγνωση του τι θα ακολουθήσει. Κοινωνικά και πολιτικά. Ίσως και να γνώριζε ότι υπήρχαν νεκροί. Κανείς μας δεν γνωρίζει τις τηλεφωνικές συνομιλίες του Πρωθυπουργού το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018. Πολιτικά, παραιτήθηκε μόνο ένας. Από ενοχές, από αξιοπρέπεια αδιάφορο. Ήταν μια πράξη πολιτικής ευθύνης. Και είναι απολύτως σεβαστή. Μόνο ένας. Και “πλάτες” σε λοιπούς… και αναγκαστικές Ιφιγένειες. Μην τολμήσει κανείς να μιλήσει για fake news. Tα ντοκουμέντα του κου Παπαχελά, είναι αληθή. Τα έζησα… αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Ιστορία δεύτερη:
Ένας Πρόεδρος ιστορικού κόμματος, «βάζει» πλάτη, στηρίζει δηλαδή, την μπαρουφολογία ενός Δημάρχου που μετά τον θάνατο άτυχου εικονολήπτη από σαϊτοπόλεμο το βράδυ της Ανάστασης, δηλώνει βλακωδώς ότι το έθιμο δεν μπορεί να απαγορευτεί. Ασφαλείς πληροφορίες καλαματιανών κατοίκων επιβεβαιώνουν ότι το επικίνδυνο έθιμο χρηματοδοτεί ο ίδιος ο Δήμαρχος ο οποίος επιθυμεί πια να … καταλάβει την θέση του Περιφερειάρχη Πελοποννήσου. Ο Αρχηγός του κόμματος του, που είναι η ΝΔ, μιλά για ατυχή δήλωση του κου Δημάρχου και συνεχίζει να στηρίζει τον ίδιο στις πολιτικές του βλέψεις. Διότι η ΝΔ πρέπει να «καταλάβει» συγκεκριμένο αριθμό περιφερειών ανά την Ελλάδα τον Μάιο του 2019.
Ιστορία τρίτη:
Ο ίδιος Πρόεδρος του ιδίου κόμματος έδωσε πρόωρα το χρίσμα σε Υποψήφιο Δήμαρχο και εκ νέου Υποψήφιο Περιφερειάρχη πριν καλά-καλά ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος. Ο υποψήφιος Δήμαρχος, που το μότο του μιλά για τη χαμένη αίγλη του νησιού στο οποίο διαβιεί, ισχυρίζεται ότι έχει τον τρόπο να την επαναφέρει (χωρίς ωστόσο ως επιχειρηματίας να δηλώνει οικονομικά κέρδη και επιχειρηματική αποτελεσματικότητα που να τον κατατάσσουν στην αφρόκρεμα των ομο-επαγγελματιών του), αρνήθηκε να συμμετέχει ως υποψήφιος Δήμαρχος στο ανοιχτό debate που διοργανώθηκε από Σύλλογο του νησιού, ενώ ταυτόχρονα πηγαίνει χέρι-χέρι με τον εκ νέου Υποψήφιο Περιφερειάρχη του οποίου το ποιόν έμαθαν οι δυο νησιώτικες ενότητες που διεκδικεί την … κατάληψή τους την προηγούμενη πενταετία. Σύμφωνα με αριθμούς έπραξε… τίποτα σχεδόν από αυτά που υποσχέθηκε, σύμφωνα με το ΔΙΑΥΓΕΙΑ μοίρασε αφειδώς χρήματα στην «παρέα» του, σύμφωνα με τις πράξεις του, όπως ο ίδιος και η παρέα του καυχιούνται, οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός του ως αλαζόνα, εγωμανή, εγωπαθή, είναι αντικείμενο δικαστικής συζήτησης επιλέγοντας τον δρόμο των μηνύσεων και μάλιστα για να ξεμπερδεύει μια και έξω ζήτησε ανερυθρίαστα την αυτόφωρη σύλληψη αρθρογράφου τον Ιούλιο του 2018. Επιπροσθέτως, τα μέλη της παράταξής του υβρίζουν, απειλούν, ειρωνεύονται χυδαία τους αυτοδιοικητικά αντίθετούς τους, και κατά την προσφιλή τους μέθοδο, κάνουν μηνύσεις αρνούμενοι να τοποθετηθούν με επιχειρήματα σε όσα τους καταλογίζουν.
Ιστορία τέταρτη:
Δήμαρχος πέριξ περιοχής στο Μάτι Αττικής, που σε ηχητικό ντοκουμέντο η αναγνωρίσιμη φωνή του λέει «ναι…το σπίτι έχει πάρει φωτιά…» και εννοεί το δικό του σπίτι, ενώ του έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις για την πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι, σήμερα με μπρίο δηλώνει πως θα συμμετέχει με δικό του ψηφοδέλτιο στην Ευρωβουλή, η οποία έχει το παχύ ταμείο. Αν θυμάμαι καλά εξελέγη Δήμαρχος με ενθουσιασμό διότι έφερνε το νέο, το λαμπερό, το illustration και σπιρτόζικο που οι γνωριμίες του θα ενίσχυαν το προφίλ του Δήμου του ποικιλοτρόπως. Είδαμε – ε ί δ α – φωτιές και αποκαΐδια, ανάμεσα τους και 100 ανθρώπους.
Ιστορία πέμπτη:
Στις 21 Μαΐου 1995 στις 12:00 μμ το γιγάντιο κτήριο των οδών Μεσογείων και Σλήμαν στην Αθήνα κατεδαφίστηκε με 100 τόνους δυναμίτιδας. Το κτήριο παρατηρούσα καθημερινά για πολλά-πολλά χρόνια περνώντας από τη Μεσογείων με τον Πατέρα μου τους καλοκαιρινούς μήνες. Είχε εμφανή κλίση και εκείνα τα χρόνια λεγόταν ότι ο μηχανικός που το σχεδίασε αυτοκτόνησε λόγω της αποτυχίας του. Την κατεδάφιση του κτηρίου παρακολούθησα ζωντανά από την τηλεόραση με τον Πατέρα μου. Ήταν η τελευταία πράξη του δικού μας έργου. Επτά ώρες και είκοσι λεπτά μετά ο μπαμπάς μου πέθανε.
Συμπέρασμα:
Στις τραγωδίες, στα αιφνίδια και δύσκολα γεγονότα της ζωής μας ούτε οι παραιτήσεις, ούτε οι αυτοκτονίες λύνουν το πρόβλημα ή αναστρέφουν οδυνηρές καταστάσεις. Αποτελούν ωστόσο έναν κάποιο δείκτη φιλότιμου. Πράξη συναίσθησης της ευθύνης. Πράξη πολιτικά ηθική.
Πολιτικά ηθικό, επίσης, είναι να κρίνει σωστά ο εκάστοτε Πρωθυπουργός, Επικεφαλής, Αρχηγός τον υφιστάμενό του από τον δείκτη ηθικής, σεβασμού, εντιμότητας, θάρρους, ακεραιότητας που έχει. Αν δεν έχει, για να παραμείνει Πρωθυπουργός, Επικεφαλής, Αρχηγός θα πρέπει να τον στείλει σπίτι του. Αν δεν το κάνει, θα πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο που φοβάται: θα πάει σύντομα ο ίδιος στο σπίτι του. Πρωθυπουργός, Επικεφαλής, Αρχηγός που δεν καταδικάζει με θάρρος πράξεις που περιπαίζουν τη ζωή των πολιτών, τη δημοκρατικότητα, την Δικαιοσύνη, οδηγούνται σε αποδρόμηση.
ΥΓ: Τα παραπάνω γεγονότα είναι όλα αληθή. Τα ονόματα δεν αναφέρονται καθ’ότι έξυπνος λαός είμαστε, προεκλογική περίοδος είναι, επαναλαμβανόμενα είναι και τα μοτίβα των πρωταγωνιστών και πολλοί, – δυστυχώς – θα επιλέξουν το δρόμο του δικού τους μύθου: τον μύθο που έχει αίγλη, φρου-φρου και αρώματα ή τους μύθους που δεν έχουν φωτιές, καμένους και σκοτωμένους από βαρελότα ανθρώπους, δεν έχουν μηνύσεις, συλλήψεις και λοιπές φαιδρότητες που στοχεύουν στο νεοφασισμό. Μου θυμίζουν κάποιους οπαδούς της «Επανάστασης της 21ης Απριλίου 1967», όπως αυτοαποκαλούνται, που έχουν το θράσος να μιλούν για αγάπη στην Πατρίδα. Κανείς, όμως, από δαύτους δεν ανέλαβε την ευθύνη για το μακελειό και την παράδοση της Κύπρου στους Τούρκους το 1974._
4 Μαΐου 2019
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr