Και αν προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε μια προσπάθεια σκηνοθετικής επιτυχίας σε όλα αυτά τα “big deals” που συμβαίνουν γύρω μας, είναι ο τρόπος που απομυθοποιούνται τα τόσο κραυγαλέα γελοιοποιητικά τεχνάσματα της πορτοκαλί πλανηταρχίας. Και το πως αυτά αποδίδουν, σε έναν ξεσαλωτικό ρυθμό, που απεξαρτοποιείται των νοητικών και των οποιονδήποτε, αν υπάρχουν σε αυτό το επίπεδο, ηθικών παρεκτροπών, και υφίσταται πια στα μάτια μας μόνο αισθητικά, ως ένα (επ’ουδενί δε θα το χαρακτηρίζαμε σοβαρό) “gore film”. Όσο για τους φαν αυτής της αλλοπρόσαλης μορφής άσκησης εξουσίας η κίνηση τους δεν είναι ελεύθερη. Ακολουθούν όπως πάντα καταναγκαστικά τη ροή του όχλου με τα μάτια κλειστά βλέποντας υπό ένα μονοσήμαντο πρίσμα.
Αυτό της ορισμένης μονομέρειας που επιτάσσουν οι σαφώς ορισμένες ιδέες και τα φρονήματα της μιας συλλογικότητας υπό την εκάστοτε καθοδηγήτρια ηγεσία. Και έτσι ως άβουλα όντα ενταγμένα στην ασφάλεια ενός κοπαδιού, καταντούν να γίνονται τα εκτελεστικά όργανα καθορισμένων ανόσιων σκοπιμοτήτων. Δίχως διαλεκτικότητα. Και κυρίως, δίχως δυνατότητα κριτικής σκέψης.
Η ισχύς της εξουσίας μετριέται στον πόνο που μπορεί να προκαλέσει στον άνθρωπο. Η απόλυτη εξουσία επιτυγχάνεται όταν ο ανθρώπινος παράγοντας έχει διαφθαρεί σε τέτοιο βαθμό που δε μπορεί να αισθανθεί άλλο πόνο. Που δεν μπορεί να αισθανθεί γενικότερα. Ο “τέλειος άνθρωπος” είναι ένας παράλυτος άνθρωπος.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr