Ήταν ένας θυελλώδης πολιτικός έρωτας αυτός μεταξύ Αλέξη και Πάνου. Γεννήθηκε μέσα σε ένα ιστορικό δραματικό πλαίσιο. Είχε αισθητικό ντεκόρ τις κρεμάλες για τους προδότες Γερμανοτσολιάδες και ηχητική υπόκρουση να καεί το μ… η βουλή. Φούντωνε αρμονικά με το φούντωμα της οργής των πλατειών. Φλόγιζε όπως οι μολότοφ που εκτοξεύονταν στις διμοιρίες των ΜΑΤ.
Τροφοδοτήθηκε και στέριωσε διαδίδοντας ψεκασμένες θεωρίες συνωμοσίας ότι καμιά κρίση δεν υπήρχε. Κάποιοι ανελέητοι κεντροευρωπαίοι έβαλαν στο μάτι το γαλάζιο οικόπεδο – γωνία, και έφεραν τα μνημόνια για το αρπάξουν, όπως έκαναν από πάντα οι άρπαγες αποικιοκράτες.
Κι έτσι ήλθαν εις κυβερνητικού γάμου κοινωνίαν, αφήνοντας άναυδους και δυσαρεστημένους τους ρομαντικούς αφελείς που μιλούσαν για αταίριαστο γάμο, παραγνωρίζοντας τη λαϊκή σοφία, που από χιλιάδες χρόνια έχει αποφανθεί με το γνωστό «όμοιος ομοίω…» ή το νεοελληνικό «αν δε ταιριάζανε…».
Τώρα που επήλθε το διαζύγιο, όπως σε όλα τα διαζύγια, και τα πιο πολιτισμένα, άρχισαν τα δημόσια παράπονα της πλευράς που θεωρεί εαυτόν ριγμένη. Ο Πάνος κατηγόρησε μιλώντας «Πρώτο Θέμα» τον Αλέξη ότι «μπήκε σε ξένο σπίτι με σκοπό να πάρει τα παιδιά. Και μάλιστα ένας άνθρωπος που είχε το ελευθέρας να μπαίνει στο σπίτι»!
Βέβαια «τα παιδιά», τους βουλευτές των ΑΝΕΛ δεν τα απαλλοτρίωσε ο Αλέξης.Τα παρέσυρε με γλυκά, δωράκια και χαϊδόλογα, ήτοι «με προσφορά ανταλλαγμάτων για κυβερνητικές θέσεις», και προφανώς με υποσχέσεις για ευμενή υποδοχή στα ψηφοδέλτια.
Ο Πάνος είναι ενστικτώδης άνθρωπος με έντονο θυμικό, δεν θαρρούμε πως μπορεί να αρκεστεί στη «θεσμική αντιπολίτευση», όπως υποσχέθηκε στη Βουλή. Εδώ μεγάλα ή συγκροτημένα κόμματα, όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν μόνο με την κορεκτίλα της θεσμικής αντιπολίτευσης να αποκρούσουν την επιθετικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο μάλλον ο Πάνος που έμεινε ένας – μόνος. Αυτό ανησυχεί την κυβέρνηση.
Το κυβερνών κόμμα έχει εμποτισθεί με πολιτική κουλτούρα που έρχεται από τις απαρχές του προηγούμενου αιώνα. Τα μέλη του έχουν παρακαταθήκες στην συνωμοσιολογία, στην ενοχοποίηση, στον ηθικό ευτελισμό όποιου δεν είναι μετ΄ Αυτών. Ακόμη και στη θυσία αθώων για τους ανώτερους σκοπούς του αγώνα (Μέμνησο: «απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη ο λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά»). Δεν ορρωδούν, ειδικά στον καιρό του διαδικτύου, όπου με εντεταλμένα τρόλ η δουλειά της σπίλωσης είναι πανεύκολη.
Ο πρώην συγκυβερνήτης άφησε αιχμές κυρίως για τον Νίκο Κοτζιά, που αποτέλεσε και τον προνομιακό του αντίπαλο τελευταίως. Μίλησε για «εργολαβία με τις μίζες» και υποσχέθηκε να τα καταθέσει στη Δικαιοσύνη εάν κληθεί (Η δέσμευση είναι μέγιστη πρόκληση για την ελληνική Δικαιοσύνη. Καλείται να αποδείξει την ανεξαρτησία της έναντι όσων καταγγέλλει η αντιπολίτευση, περί άλωσής της και μετασχηματισμού της σε εργαλείο διευκόλυνσης της κυβερνητικής επικυριαρχίας – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποδεχόμαστε a priori τις καταγγελίες Πάνου).
Αυτό άλλωστε είναι και το μόνο στοιχείο των που άπτεται δικαστικής πτυχής. Τα υπόλοιπα είναι πολιτικές κρίσεις, οι οποίες αποδυναμώνουν το βάσιμο των καταγγελιών του, υπό την αντιπαραβολή του εύλογου ερωτήματος: Αφού τα είχε διαπιστώσει, γιατί τα λέει τώρα; Δεν ήταν ηθική υποχρέωση ενός πολιτικού να τα καταγγείλει εν τη γενέσει τους; Μήπως τώρα επειδή και μόνο ο Αλέξης του πήρε «τα παιδιά»;
Καταγγέλλει π.χ. τον Νίκο Βούτση πως «έχει αποδείξει πως είναι ο χειρότερος Πρόεδρος που έχει περάσει ποτέ». Παραβιάζει, λέει, τον κανονισμό για το χρόνο ομιλίας, βλέπουμε ομιλίες σε χρόνους που κανείς θα μπορούσε να παρακολουθήσει μόνο στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, βλέπουμε αυθαίρετο αποκλεισμό μικρότερων κομμάτων και βουλευτών, αποκλεισμό κάποιων βουλευτών από διεθνείς αποστολές. «Αυτά δεν έχουν ξανασυμβεί», καταλήγει. Και γιατί άργησε τόσο να το πει; Δεν ήταν υποχρέωσή του να εμποδίσει την διασάλευση της κοινοβουλευτικής ευταξίας;
Τουλάχιστον, τώρα που κατηγορεί εφημερίδες (η μία που αναφέρει απαλλάσσεται ευλόγως, αφού είναι η κομματική «Αυγή) ότι «παίρνουν γραμμή απευθείας από το ίδιο το πρωθυπουργικό γραφείο», και του επιτίθενται, ελπίζουμε να κατανοήσει την αγανάκτηση που αισθάνονταν οι δημοσιογράφοι που καταγγέλλονταν και απειλούνταν – και – από τον ίδιο.
Ελάχιστα ερανίσματα τα ανωτέρω από μια συνέντευξη –ποταμό επί των πάντων: Εξωτερικές σχέσεις, πρόσδεση στις ΗΠΑ, φιλία με Μαδούρο, συμπεριφορά κυβερνητικών στελεχών κ.α.
Το γυαλί που ράγισε δεν επανακολλάται. Ο κ. Καμμένος θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να αντεπιτεθεί, καθώς ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ που είναι ισχυρότερος από τον – μηδαμινό – δικό του, θα προσπαθήσει να τον απομειώσει και να του προσδώσει ευθύνες για αστοχίες του κυβερνητικού έργου που ενδεχομένως να μην έχει. Λες και δεν ήταν ο Πρωθυπουργός που εν τέλει συναινούσε σε όλες τις κυβερνητικές δράσεις.
Εξ αυτού θεωρούμε πως ως τις εκλογές, οι αμυντικές δηλώσεις του Πάνου έναντι της κυβερνητικής επιθετικότητας , θα είναι συχνές και αποκαλυπτικές, και ίσως αποτελέσουν «καθαρτήριο» για πολλά. Όπως ας πούμε και για εκείνο το περίφημο του 2015 ότι ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια. Εκτός αν προτιμήσει να το επωμισθεί μόνος του και να παραδοθεί στην ιστορία ως αρμόδιος υπουργός μιας κυβέρνησης που παρολίγον θα κατέβαζε τον στρατό στους δρόμους…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στο liberal.gr
The article expresses the views of the author.
iPorta.gr