Ο Γιώργος Πίτσος είναι Πολιτικός Μηχανικός.
Θέλω να είμαι τίποτα. Να είμαι διάφανος, να με διαπερνά το βλέμμα σας. Να μην έχω παρελθόν, να μην έχω μνήμες. Να μην υπομένω την κριτική σας. Να μην ακούω τις λοιδορίες και τη χλεύη σας.
Με κινηματογραφικές αργές κινήσεις και χωρίς ήχο, κόσμοι καταρρέουν γύρω μου. Η γη σχίζεται στην περπατησιά μου και χωρίζεται σε απροσδιόριστες αβύσσους.
Προσπαθώ να κρατηθώ απ΄ τους φίλους. Όλους που περπατήσαμε μαζί στα δύσκολα χρόνια. Χωρισμένοι σε φατρίες αλληλοξεσκίζονται. Ποτέ δεν πίστευα ότι για τα πολιτικά θα έβγαινε τόσο μίσος και απαξίωση μεταξύ συντρόφων. Όταν με βρίζουν, σκύβω το κεφάλι. Όταν με χλευάζουν, κλείνω τ’ αυτιά μου . Όταν μου κραυγάζουν με συμψηφισμούς και γι’ άλλους που ήτανε ή δεν ήτανε καλύτεροι, χαμογελώ με δάκρυ.
Στον δικό μου αξιακό κόσμο, ο αδερφός τον αδερφό, ποτέ. Ποτέ.
Δύο θεωρώ τις σημαντικές στιγμές που με καθόρισαν. Η πρώτη ήταν μόλις συνειδητοποίησα τι έχω ανάμεσα στα πόδια μου. Έκτοτε μ’ έχει ταξιδέψει σε όμορφες περιπέτειες κι εξακολουθεί να μου προσφέρει ωραίο κίνδυνο.
Η δεύτερη ήταν το κάλεσμα ενός σύγχρονου προφήτη που ολόψυχα ακολούθησα. Και τα λόγια του κέντησαν μέσα μου αυτό που βλέπετε σ’ εμένα σήμερα. Ο πρόεδρος Αντρέας μ’ έμαθε πως δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος ανάμεσα σε δυστυχείς. Μ’ έμαθε πως η ατομική προκοπή περνά μέσα από τη συλλογική προσπάθεια.
Προσπάθησε να μου μάθει κι άλλα, πιο ψαγμένα, για την εθνική αξιοπρέπεια, την κοινωνική απελευθέρωση από ταμπού και δοξασίες, τη δίκαιη ευημερία, κι άλλα, κι άλλα που το τριπίθαμο μυαλό μου ίσως δεν κατανόησε.
Αυτό που σίγουρα όμως κρατώ μέχρι το Αλτσχάιμερ, είναι η προσταγή του πως μοναδικός αντίπαλος είναι η Δεξιά. Μην πάτε να με βγάλετε τρελό. Πιο ξεκάθαρο μήνυμα στην Μεταπολίτευση δεν ειπώθηκε. Πάνω σ’ αυτό γεννήθηκαν γενιές και γενιές συντρόφων. Μια πυξίδα που πολλοί την ακολούθησαν. Και φανατικότεροι όλων οι σημερινοί γενίτσαροι, οι ζηλωτές του φιλελευθερισμού.
Συμπαθάτε με που περισσότερο νιώθω παρά καταλαβαίνω. Όλα και όλοι προσπαθούν να με πείσουν για κάτι που μου φαίνεται παράλογο. Για κάτι που γκρεμίζει ό,τι έχτισε εκείνος μέσα μου. Σαράντα χρόνια στο μονοπάτι του. Τι μου λέτε; Τι μου λέτε;;;;
Ίσως εγώ να φταίω που δεν κατάλαβα την πολυπλοκότητα των γεγονότων. Ίσως να τα χάνω και έννοιες όπως η κανονικότητα και η ισοδύναμη ανάπτυξη μου φέρνουν ναυτία.
Διαγράψτε όλα τα παραπάνω. Κάτι απλό ήθελα να πω. Μια φράση είναι αρκετή. Ποτέ και για κανένα λόγο δεν θα βρεθώ στην ίδια όχθη με το Βορίδη. Ποτέ και για κανένα λόγο. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr