«Aκούς μια Συμφωνία. Δεν αρκεί. Όπως δεν αρκεί να βλέπεις τον Παρθενώνα και να αναρωτιέσαι πώς ανέβασαν εκεί πάνω τα μάρμαρα. Πρέπει να συλλαμβάνεις το νόημα της αρχιτεκτονικής. Όπως ο καλλιτέχνης καταβάλλει κόπο, πρέπει και το κοινό να μη ζητεί μια εύκολη τέρψη, αλλά να κοπιάσει, και όταν κατανοήσει, θα νιώσει την απόλαυση που προσφέρει η μεγάλη τέχνη»
(Δημήτρης Μητρόπουλος)
Ήρθε στη ζωή για να υπηρετήσει το ύψιστο και την ιερότητα της μουσικής!
Και σαν ιεροφάντης, έφυγε. Έπεσε επί των επάλξεων, στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, κατά τη δοκιμή της «Τρίτης Συμφωνίας» του Μάλερ από ανακοπή καρδιάς, μια μέρα σαν τη σημερινή, 2 του μελαγχολικού Νοέμβρη του 1960.
Εξήντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο του Δημήτρη Μητρόπουλου, ενός από τους μεγαλύτερους μαέστρους του 20ου αι., συνθέτη και πιανίστα.
Έχουν πλασθεί πολλοί μύθοι για τον Μητρόπουλο, για τον άνθρωπο και τη ζωή του…
Για να τον γνωρίσει κανείς σωστά χρειαζόταν μακρύ χρονικό διάστημα. Μόνο τότε θα τού δινόταν η ευκαιρία να διαπιστώσει ότι κάτω από αυτές τις αντιφάσεις της επιφάνειας η γραμμή ήταν ενιαία, ο άνθρωπος παρέμενε ο ίδιος, από το ξεκίνημα ως το μεσουράνημα της σταδιοδρομίας του.
Οι ίδιες αυστηρές αρχές, ο ίδιος έρως της τέχνης, το ίδιο αίσθημα ευθύνης, η ίδια τιμιότης, η ίδια μεγαλοψυχία, η ίδια ανθρωπιά, ο ίδιος αυτοσπαραγμός, η ίδια απίστευτη ανιδιοτέλεια…
Ήταν φύση δισυπόστατη. Συνδύαζε το Διονυσιακό με το Απολλώνιο. Αλλά και τα δυο συνυπήρχαν εξαρχής -είχε έμφυτα και το πάθος και το μέτρο.
Από τους πολύ πιστούς φίλους του υπήρξε και ο ποιητής μας Γ. Σεφέρης:
«Η φήμη του Μητρόπουλου ήταν πλατιά στον κόσμο.[…] Η μοίρα του ήταν μοναδική, θαρρώ, στα χρονικά του Νέου Ελληνισμού. Σ’ένα από τα ελάχιστα μηνύματά του, την 20 Μαρτίου 1960, μού έγραφε:
«Δυστυχώς, η αφοσίωσή μου στη δουλειά μ’έχει πάρει ολωσδιόλου έξω απ’τη ζωή. Δε «ζω» πια, παρά μ΄πνο για τις στιγμές που βρίσκομαι πάνω στο πόδιον. Ξοδεύω το υπόλοιπον της ζωής μου ετοιμάζοντας τον εαυτό μου με απογυμνωτική πειθαρχία, αμφιβολίες και ταπεινοσύνη…
Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Μητρόπουλος…»
Αναφέρει η φίλη του μαέστρου Καίτη Κατσογιάννη στο βιβλίο με την αλληλογραφία τους:
«Συναντηθήκαμε τελευταία φορά στην Όπερα της Βιέννης το 1960…Διηύθυνε μια σειρά παραστάσεις της όπερας: «Η Δύναμη του Πεπρωμένου» του Βέρντι. Οι δοκιμές ήταν δύσκολες ή τελευταία ταραχώδης. Η εποπτεία του Μητρόπουλου στη κάθε σκηνική λεπτομέρεια ήταν άμεση και απαιτητική.
Η πρώτη παράσταση ήταν ένα επίτευγμα […]
Η δεύτερη στρωτή και άμεμπτη…μα η τρίτη!!!
Ένα από κείνα τα θαύματα που δεν μπορείς να τα εξηγήσεις, ούτε καν να τα συλλάβεις […]
Από την πρώτη νότα φάνηκε πως συντελείτο κάτι μοναδικό – η τελειότης προξενούσε δέος!!!
Αναρωτιόσουν: «Γίνονται τέτοια πράγματα στη γη;» […]
Την επομένη τον αποχαιρετούσαμε. Την τελευταία στιγμή μας κοίταξε την αδελφή μου κι εμένα με ένα βλέμμα όλο τρυφερότητα και μελαγχολία:
-Ας με αξιώσει ο Θεός να σας ξαναδώ..
-Μα Δημήτρη μου, αυτό από σένα εξαρτάται!
-Όχι από μένα – από τη Μοίρα!
Ήταν τα τελευταία λόγια που άκουγα από το στόμα του. Λίγες εβδομάδες αργότερα έφερνα πίσω στην πατρίδα μια μικρή, ορειχάλκινη τεφροδόχη -λίγη στάχτη»
(Καίτη Κατσογιάννη)
VERDI: «Overture – Forza del destino», Δ.ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ:
(«Δ.Μητρόπουλος, η αλληλογραφία του με την Καίτη Κατσογιάννη», εκδ. Ίκαρος, σελ. 12, 13, 22, 23, dimitrimitropoulos.gr )
