Αν σήμερα θυμήθηκες το τραγούδι «Κουταλιανός» του Μάνου Λοΐζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ένα τραγούδι που σίγουρα δεν αναφέρεται στον πραγματικό Κουταλιανό, αφού σε καμία περίπτωση ο Παναής δεν έτρεμε ούτε τη γυναίκα του, αλλά ούτε και τις τίγρεις ή την ταινία μικρού μήκους του Παντελή Βούλγαρη, “ο Τζίμης ο Τίγρης” ή την επική αξεπέραστη δημιουργία του Φελίνι “la strada” με τον θηριώδη Ζαμπανό και την αθώα Τσελσομίνα, τότε αυτό συνέβη γιατί έμαθες πως ο Σαμψών, ο θρυλικός γίγαντας των παιδικών μας χρόνων, ο Γιάννης Κεσκελίδης πέρασε στην αιωνιότητα. Όσοι είχαμε την τύχη να τον παρακολουθήσουμε ζωντανά, τον θυμόμαστε με κηλίδες αίματος στο πρόσωπο, καθώς έσπαγε στο κεφάλι του ξύλα μάρμαρα και πέτρες. Ένας ατσάλινος άνθρωπος που…μασούσε σίδερα, σήκωνε βάρη που ζύγιζαν τόνους, έ, τραβούσε με τα δόντια κάρα και αυτοκίνητα, λύγιζε βέργες και τέντωνε σούστες.
¨Όλα αυτά σε μια Ελλάδα που βγαλμένη από την φρίκη του πολέμου και του εμφυλίου και αργότερα, στα δικά μου παιδικά χρόνια μέσα στην σιωπή της δικτατορίας, είχε ανάγκη από θαύματα, από ήρωες. Ναι ο Σαμψών έγινε υπερήρωας ή αν προτιμάτε ένας «λαϊκός ήρωας». “Ο Ηρακλής που νικούσε πάντα το θηρίο”, παίζοντας κάθε μέρα έναν παράδοξο ρόλο, σε μια καθαρά νεωρρεαλιστική σκηνή. Γιατί ο Σαμψών δεν ήταν μόνο αυτό που έβλεπες, όπως και κάθε γνήσιος εκπρόσωπος του νεορεαλισμού (έστω και εν αγνοία του) δεν ασχολιόταν μόνο με την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και με την πνευματική, τη μεταφυσική πραγματικότητα, οτιδήποτε βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο δείχνοντάς μας έτσι μιαν άλλη όψη της καθημερινότητας και της ζωής. Την σύγκρουση της αθωότητας και του ονείρου με τη μυϊκή δύναμη, τα ζωώδη ένστικτα και το μυαλό.
Καλό σου ταξίδι Ηρακλή.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr