Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ
( της Νεφέλης που καταλαβαίνει)
Έτσι, τόσο απλά και όλα τελείωσαν λες και δεν συνέβησαν ποτέ. Μήπως πραγματικά δεν συνέβησαν; Κι όμως, θυμάται ένα πρόσωπο, ένα στήθος, ακούει μια φωνή καθαρά στα διάκενα του ύπνου, κάθε βράδυ, νιώθει κάτι σαν πόνο σωματικό αν και βαθιά στη μνήμη και ξέρει την αιτία του. Άρα συνέβησαν. Άρα τα έζησε. Γιατί παραπονιέται τώρα; Για αυτό ακριβώς.
Γιατί το άγγιγμα της ομορφιάς έχει πάντα κόστος. Και της ευτυχίας επίσης. Αλίμονο αν δεν είχαν. Θα ήταν τότε ευτελή. Εξάλλου διαθέτει κι ο πόνος την περίεργη, υφάλμυρη χαρά του. Μεταξύ πνιγμού και ηδονής. Μιας ηδονής που επιχειρηματολογεί για την απέραντη διάρκεια του εφήμερου…
Μόνο για ό τι δεν ζήσαμε, αξίζει να λυπόμαστε. Το πένθος είναι απαραίτητο, είναι λίπασμα ψυχής, υγρασία απ’ όνειρα για να αναστηθεί η νέα Άνοιξη που περιμένει κρυμμένη εκεί βαθιά. (Η κάθε άνοιξη). Εκεί, στα κρύα χώματα του μέλλοντος.
ΥΓ. Στην φωτογραφία έργο της Μαριλίτσας Βλαχάκη με θέμα τον Έρωτα που επισκέπτεται τα παιδιά. Έτσι είναι. Κάθε έρωτας μεταμορφώνει τον καθένα σε παιδί. Αφού ξέρει τα πάντα και τίποτε. Και του χαρίζει ιδιοτελή αθανασία. Αλλά και αλαζονική, αυτάρεσκη Νεότητα.
Μόνο μια η ευχή: Στον επόμενο!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr