Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών.
Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας
Υπάρχει μία παροιμία στην αγγλική γλώσσα που λέει, «Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί και να πραγματοποιηθεί».
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Ιακώβου, που μετά από 37 χρόνια στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αμερικής και σε ηλικία 85 ετών συνταξιοδοτήθηκε.
Πέθανε 10 χρόνια αργότερα, στις 10 Απριλίου του 2005. Πέρασαν ήδη 17 χρόνια από τον θάνατό του.
Από τότε που συνταξιοδοτήθηκε και μετά μεσολάβησαν τρεις Αρχιεπίσκοποι – ο Σπυρίδων (1996 με 1999), ο Δημήτριος (1999 με 2019) και τώρα ο Ελπιδοφόρος, που ενθρονίστηκε στις 22 Ιουνίου του 2019.
Στα χρόνια που πέρασαν η Αρχιεπισκοπή Αμερικής άλλαξε αισθητά. Συνεχίζει και ζει χάρη στον αέρα που είχε φυσήξει στα πανιά της ο Ιάκωβος.
Ως πότε όμως θα γίνεται αυτό;
Η παρέλευση του χρόνου ωραιοποιεί ανθρώπους και καταστάσεις. Δημιουργεί μία νοσταλγία. Πρυτανεύει η προαιώνια ηθική ανάγκη για σεβασμό του νεκρού.
Αυτά ισχύουν και στην περίπτωση του Ιακώβου. Δεν είναι όμως μόνον αυτά.
Είναι ότι ο Ιάκωβος ήταν ο Ιάκωβος. Αφησε ένα κενό που, δυστυχώς, δεν έχει ακόμα καλυφθεί.
Βέβαια, ο Ελπιδοφόρος θα συμπληρώσει τρία χρόνια ως Αρχιεπίσκοπος τον Ιούνιο και άρα μπορεί να ελπίζει κανείς. Αν και τρία χρόνια δεν είναι λίγα. Εχει ήδη δώσει μαθήματα γραφής.
Ο κάθε άνθρωπος και ο κάθε Αρχιεπίσκοπος είναι βέβαια διαφορετικός ο ένας από τον άλλον. Εχει τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του.
Αυτό που ξεχώριζε τον Ιάκωβο στη συνείδησή μας ήταν η αίσθηση που είχαμε ότι ήταν ομογενής.
Οτι ήταν από εμάς και για εμάς. Οτι πονούσε, αγαπούσε τον κάθε ομογενή. Και τους ευκατάστατους, αλλά και τους απλούς ομογενείς. Για να μην πω περισσότερο τους απλούς.
Και ενώ είχαμε «πολέμους» μεταξύ μας, σε μια ταραγμένη εποχή, για σημαντικά θέματα, όπως η Παιδεία, η χρήση της ελληνικής γλώσσας στην Εκκλησία, η χούντα στην Ελλάδα, η διαδήλωσή του αγκαζέ με τον Mάρτιν Λούθερ Κινγκ, τα δύσκολα αρχικά χρόνια πρωθυπουργίας του Ανδρέα Παπανδρέου, η δημογραφική αλλαγή στην Ομογένεια κ.λπ., εντούτοις ήταν «οικογενειακές» διαφορές. Ηταν διαφορές μεταξύ ομογενών.
Και στο τέλος της ημέρας ως ομογενείς πίναμε έναν καφέ και συμφιλιωνόμασταν.
Ολοι μας όμως αναγνωρίζαμε ότι ο Ιάκωβος ήταν ο αρχηγός της Ομογένειας.
Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος. Ορισμένοι όμως ηγέτες είναι πιο εύκολο να αντικατασταθούν από άλλους.
Στην περίπτωση του Ιακώβου αποδεικνύεται ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Αιωνία του η μνήμη!