Ο αρχέγονος «φόβος των μαζών», του Ηλία Καραβόλια 

«Πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος» λέει ο στίχος.Αυτόν τον κρότο της μαζικής σιωπής άρχισαν να φοβούνται οι ελίτ της εξουσίας και του χρήματος ανά την υφήλιο. Είναι ο αρχέγονος «φόβος των μαζών» μέσα στον ολιγαρχικό καπιταλισμό των ανισοτήτων.

Είναι ο κρότος που γεννάει η οριακή ζωή των πολλών νεόπτωχων. Αυτών που τους υποδεικνύεται από την εξουσία να πατάνε λιγότερο γκάζι και να ανάβουν λιγότερο το καλοριφέρ και τα φώτα ώστε να μην πληρώνουν πολλά. Είναι η σιωπή -που μετατρέπεται σε ψηφιακή επικοινωνία και διαδικτυακό ακτιβισμό -των νέων που παίρνουν πτυχία και διδακτορικά και σκέφτονται αν θα καταλήξουν ντελιβεράδες, ξενοδοχοϋπάλληλοι ή σερβιτόροι, για ψίχουλα.

Αυτόν τον κρότο της σιωπής άρχισαν να ακούνε κάποιοι πάμπλουτοι (κυρίως στις ΗΠΑ). Ένα club 102 κροίσων («πατριώτες εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι» αποκαλούνται)   που ιδρύθηκε προ δεκαετίας, δηλώνει ότι τρέμει την κοινωνική έκρηξη. Οπότε και ζητάνε από τις κυβερνήσεις να φορολογηθούν περισσότερο ( ! ) και να αναδιανεμηθεί ο πλούτος δίκαια ώστε να μην αυξηθεί η κοινωνική ανισότητα !

Δεν έχει νόημα να μπλεχτούμε με δις και τρις που θα βοηθήσουν τους «φτωχούς». Η οργάνωση Oxfam τα παρέχει με σχετική επιμέλεια. Εμείς ας παραμείνουμε στον «κρότο» και τα σημαινόμενα του.

Διότι το πρόσφατο συνέδριο των 102 κροίσων είχε τον εύγλωττο τίτλο : «Ολιγάρχες εναντίον Όλων Μας: Η Μάχη για την Εξουσία και το Χρήμα».

Ενας εκ των ομιλητών, εκατομμυριούχος, μίλησε για τους ισχυρούς των δις με τις χρηματιστηριακές κεφαλαιοποιήσεις και τα υπερκέρδη λέγοντας « αυτή η απίστευτη έκρηξη πλούτου είναι υλικό που μας οδηγεί στο τέλος του πολιτισμού. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Πρέπει να πάρουμε πίσω αυτά τα χρήματα».

Μάλιστα. Οι πάνω φοβούνται τους πιο πάνω, ταυτόχρονα με τον φόβο για τους κάτω. Το υλικό είναι εύφλεκτο – όχι μόνο από τις ανισότητες και την σύγχρονη φτώχεια- αλλά και από τα δις των υπερ-κροίσων.

Το μεγάλο κεφάλαιο δηλαδή αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει πάντα εκτός από την πλέμπα της εργασίας και το μικρομεσαίο κεφάλαιο, και εκείνο το υπερμέγεθες κεφάλαιο που διαπλέκεται με την εξουσία, θεσπίζει έτσι δικό του διεθνές φορολογικό δίκαιο, και απειλεί τον πολιτισμό της δυτικής ζωής όπως τον απειλεί και μια κοινωνική έκρηξη.

Η πάλη των τάξεων και η πάλη των θέσεων( όχι των ιδεολογικών που έλεγε ο Gramsci) συναντιώνται εν μέσω πολεμικής οικονομίας, κυνήγι Ρώσων ολιγαρχών, γεωπολιτικής αστάθειας, επίμονης πανδημίας, στασιμοπληθωρισμού, ενεργειακής κρίσης και χάρτινων υπερκεφαλαιοποιήσεων (μέχρι και για κέρδη από πυραύλους στο διάστημα).

Δηλαδή : το μεγάλο κεφάλαιο( όχι πάντως γενικά) ζητάει από την εξουσία να φορολογηθεί ώστε να καθησυχάσουν τα κράτη τις μάζες, να μην ανοίξει η κοινωνική χύτρα, αλλά και να συμμαζευτεί ο αχαλίνωτος πολλαπλασιασμός του πολύ μεγάλου κεφαλαίου.

Κάποιοι θα το ονόμαζαν «ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό» ή πόλεμο θέσεων σε νέες επικράτειες κέρδους, με πρόσχημα την φορολόγηση και την μείωση των ανισοτήτων.

Η ουσία είναι ότι οι ( ελεγχόμενες ) κυβερνήσεις και τα κράτη με το σιδερένιο χέρι τους, καλούνται να αρπάξουν κάπως  το αόρατο χέρι των αγορών, που μπαίνει στην τσέπη των πολλών για να πλουτίζουν οι λίγοι, με υπόδειξη όμως κάποιων λίγων ! Aς το ζήσουμε και αυτό …