Ο Κωστής Μακρής είναι γραφίστας και συγγραφέας
Μέχρι τα 25 μου προλάβαμε πολλά.
Όμορφα παιδικά χρόνια σε μια ―όπως την βλέπω τώρα― ισορροπημένη οικογένεια, εφηβεία με κατανόηση και υποστήριξη, συνεργασία στην δουλειά (ήταν γραφίστας και τυπογράφος), πολλές συζητήσεις για μουσική, ζωγραφική, πολιτική, φιλοσοφία, μύηση στον ανθρωπισμό (ήταν ο άνθρωπος που μας πρωτομίλησε δια μακρών για τον Επίσκοπο Μυριήλ, αναλύοντάς την ανθρωπιά του και το πώς “άλλαξε” την μοίρα τού Γιάννη Αγιάννη, στους «Αθλίους» του Βίκτωρα Ουγκό), ενθάρρυνση στις τέχνες μου, ανεκτικότητα στα λάθη μου, επιείκεια στις μ@λ@κ1ες μου.
Δεν πρόλαβε την πρώτη μου ατομική έκθεση ζωγραφικής ούτε διάβασε κανένα βιβλίο μου.
Δεν μου λείπει γιατί τον φέρω εντός μου.
Όπως και πολλές και πολλούς.
Ονομαζόταν Ανάργυρος Μακρής τού Αλέξανδρου και της Αδαμαντίας.
Η μαμά μου και οι στενοί συγγενείς και φίλοι τον φώναζαν Ρούλη και ποτέ δεν το θεώρησα υποτιμητικό αυτό το ―συνηθισμένο παλιότερα― υποκοριστικό. Μόνο στο Γυμνάσιο, επειδή μερικοί αντιδρούσαν με ανοίκεια χλεύη, αποφάσισα ότι το «Ρούλης» ―το τόσο δικό του και δικό μου― θα το κρατούσα μέσα μου και θα χρησιμοποιούσα το (κατά κόσμον και αστυνομική ταυτότητα) Ανάργυρος.
Η φωτογραφία είναι γύρω στο 1966 και αρκετοί συγγενείς και φίλες και φίλοι θα τον θυμούνται.
Είναι ο πατέρας μου.
(Αυτό το «είναι» ισχύει ακόμα).
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: ΚΩΣΤΗΣ Α.ΜΑΚΡΗΣ
