Μόνο στη Ρόδο
Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»
και Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής
Αναρωτιέμαι: Γερνούν άραγε οι έρωτες των παιδικών χρόνων; Καταλήγουν σακάτηδες, μαγκούφηδες και καμπούρηδες υπό το βάρος του αδηφάγου χρόνου; Κυκλοφορούν με Πι στην περιορισμένη βεράντα τους; Κάνουν θόρυβο όταν ρουφούν τη σούπα τους κρατώντας στο τρεμάμενο χέρι το κουτάλι τους; Εγκαταλείπουν τον φραπέ, τον καπουτσίνο και περιορίζονται μόνο στον ελληνικό; Βγάζουν την οδοντοστοιχία τους το βράδυ και την τοποθετούν σε αναβράζον δισκίο για να είναι καθαρή το πρωί; Υφίστανται μείωση της ακοής τους και δεν μπορούν ν’ απολαύσουν στο έπακρον τις μουσικές αυτού του κόσμου; Υποφέρουν από αρθριτικά και ακράτεια; Χαριεντίζονται και τσιλημπουρδίζουν με την νοσοκόμα που τους περιθάλπει; Είναι απαραίτητα τα χάπια πιέσεως όταν (υπό την πίεση συγγενικών τους προσώπων) τοποθετούνται σε οίκους ευγηρίας; Ξαναθυμούνται ιστορίες από τα παλιά και τις διηγούνται μεταξύ τους;
Ναι, ναι, αυτά και πολλά άλλα μπορούν να κάνουν οι παιδικοί έρωτες όταν γερνούν. Αλλά έχω επίσης την εντύπωση ότι στα πιο όμορφα όνειρά τους ξεπετάγονται με ορμή αγουροξυπνημένοι ως είναι στις αλάνες του χωριού καθώς και στην πλατεία του, ψάχνοντας εναγωνίως μια Στέλλα, έναν Θανάση, έναν Θοδωρή, ή μια Αλίκη για να παίξουν αμάδες, μήλα, σχοινάκι, κουτσό ή κρυφτό μέχρι πρωίας, οπότε γρήγορα μετά γυρίζουν στα γεροντικά τους κρεβάτια και όλη τη μέρα κάνουν υπομονή βυθιζόμενοι στις σκέψεις τους μέχρι να επιστρέψει ξανά η νύχτα…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr