Άκου με. Πρέπει να το καταλάβεις.
Ζούμε με τα λάθη μας. Τα μετανιώνουμε, με τον καιρό μάλιστα απομακρυνόμαστε από αυτά, και αργότερα λέμε στους εαυτούς μας ότι ήταν αναγκαία για να μάθουμε να γίνουμε σοφότεροι, να γίνουμε οι άνθρωποι που έχουμε γίνει.
Έτσι με τον καιρό καταλήγουμε να αγαπάμε αυτά τα λάθη γιατί μας κάνουν ξεχωριστούς, ιδιαίτερες προσωπικότητες και κυρίως επειδή όλα αυτά στο σύνολό τους συγκροτούν την πεποίθηση που έχουμε για τους εαυτούς μας ότι είμαστε άνθρωποι με πρόσβαση στη σοφία.
Αλλά όλη αυτή η ανασκόπηση της ζωής και των λαθών μας που από καιρό σε καιρό ο καθένας μας κάνει συνειδητά ή ασυνείδητα, ποτέ δεν έρχεται αντιμέτωπη με αυτό που τελικά δεν έγινε και που φυσικά δεν μπορούμε και δεν μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε.
Αν και νομίζω πως πού και πού, υπάρχουν κάποια λάθη που είναι τόσο ανθεκτικά στην τάση μας αυτή για να αναθεωρούμε τις παρορμήσεις μας που μένουμε με την απορία: “όταν έφτασα σ’ αυτό το σταυροδρόμι, τι ήταν αυτό που πραγματικά αποφάσισα; Τι κέρδισα και τι έχασα, Τι πραγματικά με περίμενε στον άλλο δρόμο;”
Έτσι μερικές φορές ενώ γνωρίζουμε πως η ιστορία παίρνει πάντα την κατεύθυνση που εμείς της δίνουμε γινόμαστε γκρινιάρηδες, σαν κάποιες στρίγκλες νοικοκυρές που βρίσκουν πάντα κάτι να παραπονεθούν για αυτό που πραγματικά υπάρχει, έναντι κάποιου άλλου φανταστικού που δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει.
Σκέφτηκες ποτέ πόσο χρόνο ξοδεύουμε υποθέτοντας ότι όλα τα κομμάτια του μη πραγματικού θα μπορέσουν τελικά να ταιριάξουν στο μυαλό μας και θα μας δώσουν την εικόνα του τέλειου που ποτέ δεν επιλέξαμε; Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο κοινωνικά αναγνωρισμένος άνθρωπος, ο μεγάλος πολιτικός, ο σωτήρας, ο μεταρρυθμιστής, αυτός που θα τα έκανε όλα καλύτερα, σοφότερα. απίθανα σωστά, όλος ο πίνακας. Ξεχνώντας πως η ζωή δεν αποδέχεται και δεν υιοθετεί την τελειότητα, άλλωστε αν γινόταν αυτό προς τι να προσδοκάμε κάποιον παράδεισο; Η ζωή είναι ανατροπές, λάθη, μισοτελειωμένες ή ατελείς συμφωνίες.
Και όταν τελικά συμβαίνει να το καταλάβεις αυτό – αποκτάς την σοφία για να το καταλάβεις – μοιραία αρχίζεις τους συμβιβασμούς. Λίγο εδώ, λίγο εκεί και αργά, κομμάτι κομμάτι, χάνεται κάθε αίσθηση που είχες για το απόλυτο που υποτίθεται ότι θα συνέβαινε. Γλιστράει σε ένα κρυφό μέρος του μυαλού σου και κρύβεται μέχρι που στέκεσαι μόνος, σε μια ξηρή και άνυδρη έρημο με κάποιες μικρές οάσεις που είναι η ζωή σου.
Ας είμαστε ειλικρινείς, κάθε μας απόφαση, όποια και νά’ναι δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πιο κοπιαστική αυταπάτη, σαν το λευκό φως που αν το πλησιάσεις και το δεις από πολύ κοντά αποσυντίθεται σε όλα τα χρώματα εκτός απ’ το δικό του.
Έτσι ξεκινούν τα προβλήματα με τις ιδέες, τις κουβέντες. Όλα είναι θέμα λεπτών αποχρώσεων. Η λεπτή απόχρωση μπορεί να γίνει καταλλαγή μπορεί και τρόμος. Μπορεί να απαντά σε όλα μπορεί και σε τίποτα. Αλλά δεν παύει να είναι ένα όμορφο συναίσθημα, φυσικά. Γιατί στην ζωή, η βεβαιότητα είναι εξίσου προβληματική.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr