Επειδή χθες ντράπηκα πολύ. Ντράπηκα ακούγοντας και τους δύο να μιλούν για την οικογένεια. Με διαφορετικό τρόπο, αλλά για την ίδια οικογένεια που τους μεγάλωσε. Και κυριότερα για την οικογενειακή ευθύνη. Που δεν υπάρχει, και που αν ο πατέρας ή η μητέρα που μεγάλωσε ένα παιδί το μεγάλωσε με αγάπη το τι έκανε ή δεν έκανε στην επαγγελματική του ή κοινωνική του ζωή δεν έχει καμμία, μα καμμία σημασία. Θα είναι για πάντα για το παιδί του πρόσωπο ιερό και άφθαρτο. Αλλά νομίζω πως όλοι συνειδητοποιήσαμε για το τι συμβαίνει όταν ένα εξόχως διεφθαρμένο σύστημα που επιθυμεί την μακροημέρευση και την ευημερία του (στην προκειμένη πολιτικό), εκθέτει στον κοινό οφθαλμό, όψεις τεχνητά κατασκευασμένες που έχουν επιβληθεί ως μολυσμένες στην κοινή γνώμη έτσι που ο αποδιαπομπαίος, ή το αποδιαπομπαίο είδωλο, να συγκεντρώσει καθηλωτικά όλους τους προβολείς, επιτρέποντας στο διεφθαρμένο και γενεσιουργό σύστημα την ανεμπόδιστη συνέχιση των δραστηριοτήτων του. Αυτό είδα χθες. Και ντράπηκα. Πώς, λοιπόν, μπορείς να ελπίζεις σε αυτόν τον κόσμο; Πώς μπορείς να ονειρεύεσαι; Πώς μπορείς ακόμα να αφήνεσαι στα συναισθήματα σου; Σε έναν κόσμο που η ελευθερία σου μετριέται αποκλειστικά με το φάρδος του πορτοφολιού σου; Έτσι … Βαθιά, Κοφτά και Ανθρώπινα .
http://manolisglynos.gr/