Ήρθε ξανά και σήμερα το βράδυ
και όλα θα βυθιστούν μες στο σκοτάδι.
Από ντουλάπες ξανά θα ξετρυπώσουν
φαντάσματα και μορφές να με καταδιώξουν.
Κρύος καιρός , πόση βροχή!
Σταγόνες στάζουν στο τζάμι.
Αστραπές και βροντές ταράζουν
την ησυχία της ψυχής μου στο σκοτάδι.
Μορφές με βλέμμα ύπουλο και φθονερό
μάτια που στάζουν αίμα.
Θεέ μου να ηρεμήσω, ας πιω λίγο νερό,
μήπως και συνέλθω, ας είναι όλα ένα ψέμα!
Επάνω στο κρεβάτι μου,
σκιές που τρέμουν στις κουρτίνες.
Πώς να ξεφύγω προσπαθώ
από τις μορφές εκείνες.
Στο κορμί μου νοιώθω
άγριες να μου ρίχνουνε ματιές.
Μάλλον ξυπνάνε τα λάθη της ζωής μου
όλες μου οι θαμμένες τύψεις και ενοχές.
Το βλοσυρό τους βλέμμα
στην ψυχή μου φέρνει παγωνιά.
Το δέρμα μου ανατριχιάζει
και η αναπνοή μου βγαίνει αργά.
Μορφές στους τοίχους δικαστές
ματιές άγριες μου ρίχνουν.
Μα τι κακό πια έχω διαπράξει
και σκληρά τόσο με κρίνουν;
Νοιώθω την πόρτα να ανοίγει
κοιτώ και δεν είναι κανείς!
Τα αυτιά μου κλείνω που βουίζουν
και κλάμα με πιάνει ξαφνικά.
Ποιες να είναι αυτές οι μορφές
που βάναυσα με κυνηγούν;
Γιατί τον ύπνο μου θέλουν
τόσο πολύ να ενοχλούν;
Και αγκαλιάζομαι σφιχτά
σφίγγω στα δόντια το μαξιλάρι.
Θέλω η νύχτα τρόμου να περάσει
και ο ύπνος γλυκά για λίγο να με πάρει.
H Μαρία Σκαμπαρδώνη είναι Δημοσιογράφος και Αναγνώστρια της iΠόρτας
