Ο πίνακας είναι της Σταυρούλας Ποδαρά
Νοέμβρης, ένας δύσκολος μεσόκοπος αργοπαράξενος μήνας.
Θυμίζει πρωινό που αν δεν έβλεπες τα πρώιμα αχνά σημάδια της αυγής, θα έλεγες που ήταν σούρουπο.
Εξορκίζεις τον ερχομό του, διότι ακαθόριστα νοιώθεις πως σου αποστέρησε κάτι από την εσωτερική σου υπόσταση.
Μίσος και αγάπη μαζί.
Περπατάς στο στρωμένο με βότσαλα και παραστάσεις πεζοδρόμιο, με κατεύθυνση το μοναχικό παγκάκι που είναι απέναντι από την απόκρημνη πλευρά της ακτής, εκεί που ο γέρικος φάρος συναντά το μισό του ουρανού.
Μοιάζει με τρισδιάστατη μακέτα θεατρικού σκηνικού που υποκαθιστά τη δυνατότητα να σκεφτείς, να είσαι ουσιώδεις να επιθυμείς.
Στο βάθος της εύθραυστης σκηνής, συγκρούονται, τα θέλω, τα μπορώ, και τα ξέρω.
Πολύπλοκα ρήματα και καταστάσεις, που ορίζουν τη καθημερινή σου ζωή, ακόμα και τότε που ένα αγκυλωμένο αρνητικό μόριο, το δεν, προσπαθεί να τα αποδυναμώσει, να τ’ αλλάξει.
Βαθιά μέσα σου θα το ήθελες, για κάθε σκοπό που αποζητάς, να έχεις χρόνο και αρκετές εποχές, να μην τις εξαντλείς, να προλαβαίνεις τις απώλειες και να μην εξαρτάσαι από αυτές.
Αποκρυπτογραφείς την αιχμαλωτισμένη βαθιά λογιοσύνη στη φράση « Όταν σε τυλίγουν οι μαύρες σκέψεις να φέρνεις στο μυαλό κάτι ωραίο… να τη φέρνεις μπροστά σου »…
Όσο το σκέφτεσαι τόσο νοιώθεις ακαθόριστα την εικόνα που προβάλλεται μέσα σου.
Έχεις συνείδηση της πραγματικότητας.
Ξέρεις πως το περιεχόμενο που ονειρεύτηκες δεν είναι εύκολο να το συναντήσεις, πόσο μάλλον να το κατακτήσεις.
Θέλεις να μάθεις, αν ο ακατέργαστος παράδεισος, έχει ερωτήματα που δεν πρέπει ν’ απαλείψεις ή να τα προσπερνάς.
Η ομπρέλα δεν σε προφυλάσσει τέλεια από τη βροχή, την αφήνει να μπαίνει, που και που για να τη νοιώθεις.
Παρατηρείς στο σκοτάδι την αύρα των γύρω σου, και νοιώθεις το σώμα σου να δραπετεύει.
Δεν έχει νόημα, να μιλάς με βεβαιότητα όταν σε παρακινεί η σιωπή.
Μοιάζει με φορτίο που σηκώνεις στους ώμους.
Οι άνθρωποι αγγελιοφόροι της άρνησης, αγνοώντας τη μνήμη, γίνονται αδιαφανής, ξένοι.
Είναι οικείος, ο σκοτεινός ψίθυρος της νύχτας που μοναχικά τον ακολουθείς.
Κόντρα σε όλα αυτά, ο Νοέμβρης, αυτός ο περίεργος μήνας βάλθηκε να σε αλλάξει, να σε μπολιάσει, λες και είσαι δένδρο.
Να σου δείξει πως η ζωή είναι έρωτας, και δεν αστειεύεται μαζί σου.
Δεν είσαι μακριά από το να νοιώσεις πως συνυπάρχουν το Άλγος και η φλόγα.
Δεν νοιώθεις πανικό.
Αν και μέσα σου υπάρχει αυτό το ακαθόριστο κάτι, που δεν πρέπει να απαρνηθείς.
Ξέρεις να σκέφτεσαι και να ακολουθείς τη σιωπή
Το μόνο πρέπει, είναι να αλλάξεις, να σμίξεις με τη πηγή, μαζί να προχωρήσετε.
Αξίζει ως το τέλος η προσπάθεια, μέχρι να ελευθερωθεί το σώμα από τη ψυχή.
Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών
