Προβληματισμός. Τώρα τελευταία το νιώθω ολοένα και περισσότερο. Σαν να έγινε η έννοια της χαράς τόσο ταμπού και απλησίαστη, που κάθε φορά που τολμώ να την δείξω, να την «φωτογραφίσω», να την ξεστομίσω, να την εκφράσω με όλους τους πιθανούς τρόπους, κάπου «με παίρνει και με σηκώνει». Νοητά αλλά και απίστευτα «ανόητα», παρατηρώ γκριμάτσες, ψεύτικα χαμόγελα και καταφατικές απαντήσεις που από πίσω τους κρύβουν άλλα συναισθήματα, βουτηγμένα στην αντίφαση. Άσε δε τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα. Απογοήτευση.
«Έτσι είναι ο κόσμος», σκέφτομαι, και έτσι ήταν πάντα, απλά ίσως να το παρατηρώ τώρα, ξαφνικά και λιγάκι πιο έντονα. Δεν λέω, δεν είναι και λίγα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας αυτό το αρκετά πιεστικό και μεταβατικό χρονικό διάστημα. Σίγουρα δεν είναι κανείς μας αμέτοχος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επηρεάζεσαι, σε «παίρνει η μπάλα». Που κέφια για κάτι έξω από τα καθημερινά; Πως να σκεφτείς έξω από το «κουτάκι» όταν σου έχουν πάρει τα μυαλά όλοι αυτοί που ξέρουν καλύτερα από εσένα τι είναι πραγματικά καλό και τι κακό πριν από εσένα. Σαν να είμαστε όλοι κομμάτια από ένα ΑΙ τοπίο, μόνιμα σκυφτοί πάνω από τα κινητά μας, να φαντασιωνόμαστε εξωτικές παραλίες και αντικείμενα που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ, αυτά που ξεπηδούν σαν «μαγικά» στόρι, αφού το κινητό μας κρυφακούει και εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Μάλλον κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας…
Και όλοι αυτοί που έχουν πάντα άποψη; Αυτοί που επιμένουν να βάζουν «ταμπέλες» και να χωρίζονται σε κλίκες δίνοντας χαζά παρατσούκλια ο ένας στον άλλον; Αυτοί που παθαίνουν ξαφνική «μετάλλαξη» καθώς γίνονται μεγάλοι γκουρού διαβάζοντας 3 βιβλία αυτοβελτίωσης και ακολουθώντας πιστά 5 ινφλουένσερς; Δεν λέω, έχει κάτι πολύ ενδιαφέροντα «τυπάκια» εκεί έξω, έχει και κάτι ωραίες συνταγές μαγειρικής και πρακτικές λύσεις οργάνωσης σπιτιού που αξίζει να τις ακολουθήσει κανείς, αλλά αν δεν δώσεις αρκετό από τον πολύτιμο κατά τα άλλα «ελεύθερό» σου χρόνο, θα τα φιλτράρεις όπως πρέπει; Ελευθερία.
Και τι θα γίνει με όλους εμάς που θέλουμε απλά και μόνο να χαρούμε, να ανοίξουμε διάπλατα τα χέρια μας και να νιώσουμε ακόμη και στο τελευταίο μας κύτταρο την ζωή, με ότι έχει να μας δώσει, καλό, κακό, δύσκολο, απροσπέλαστο, καταστροφικό, πιεστικό, διαφορετικό, μυστικό, μοναδικό και θεϊκό. Να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε. Να εξελισσόμαστε. Να αποδεχόμαστε. Να απολαμβάνουμε με την ψυχή μας «τιτανοτεράστια» ηλιοβασιλέματα και κοκτέιλ με φίλους. Να μην κάνουμε κριτική, να μην γινόμαστε ξερόλες και «δήθεν», να έχουμε την άποψή μας χωρίς να θέλουμε να την επιβάλλουμε στον άλλον, ατάκες του τύπου «γιατί εμείς που έχουμε ξέρουμε»…
Πώς περιμένουμε να μας αγαπήσουν αν δεν αγαπήσαμε ποτέ την διαφορετικότητά μας; Αν δεν ξεχωρίσαμε και δεν πήραμε ποτέ την ευθύνη του εαυτού μας; Αν δεν διαμορφώσαμε ποτέ χαρακτήρα και πέσαμε τυφλά θύματα στο παιχνίδι του ανταγωνισμού; Οι συνειδητοποιήσεις είναι πολλές και καμιά φορά δεν έρχονται από μόνες τους. Μέσα από εμπειρίες χτίζονται χαρακτήρες.
Τι θα γίνει αν σταματήσουμε να φοβόμαστε ακόμη και την σκιά μας, αν σταματήσουμε πια να καθρεφτίζουμε τις ανασφάλειες όλου του κόσμου στα πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων και απλά να επιλέγουμε να βάζουμε τα όριά μας για να προστατέψουμε τον εαυτό μας, αυτό που μαζί με την υγεία μας είναι το πολυτιμότερο δώρο; Τι θα γίνει αν φωνάξουμε δυνατά πως είμαστε ερωτευμένοι;
Εγώ λέω πως θα χαμογελάσει ο κόσμος όλος. Εξάλλου είναι μεταδοτικό.-
ΑΚ