Να το θυμάσαι.
Όταν κάποιος σου μιλά με τρόμο, με φωνές πνιγμένων σε θάλασσες μαύρες πηχτές σαν το σκοτάδι, εσύ να σκέφτεσαι προπάντων τι μπορεί να εννοεί, ποιους κρυμμένους σκελετούς, ποιο διαμελισμένο πτώμα κρύβει στο υπόγειό του, πόσα ματωμένα ρούχα και φόνους, που έγιναν νύχτες σιωπηλές ασήμαντες.
Σαν και αυτή που τώρα κρύφτηκες, μικρό παιδί πίσω από τις βαρείες κουρτίνες και σκεπάσματα για να γλυτώσεις.
Τι άνομες συναλλαγές, ποιες ανόσιες επιθυμίες, πόσο μίσος, λύσσα, ψίθυροι και ουρλιαχτά, προδοσίες και εκδικήσεις, απομεινάρια και ενθύμια της παρηγοριάς.
Πόσες ψυχές χαμένες τον μουσκεύουν στο αίμα όταν κοιμάται, σε πορφυρό κοιτώνα χρυσοποίκιλτο, πνιγμένον στα λινά και κλαίει.
Να σκέφτεσαι και να τον συμπονάς.
Γιατί αυτός κάθε φορά πεθαίνει…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr