Κάθομαι και γράφω και εισβάλλουν στον χώρο μου «ευχαριστώ που φωνάζετε στο αυτί μου την ώρα που γράφω» λέω εκείνη γελάει και πιάνει το κατεβαστήρι των ρούχων από τον τοίχο και το κραδαίνει και η άλλη η μικρή με σκουντάει και μου πιάνει το μπράτσο με δύναμη ν’ αφήσω το πληκτρολόγιο «έλα να παίξουμε πόλεμο» λέει εγώ πάλι γελάω «μη γελάς έχουμε πόλεμο» λέει εγώ λέω δεν είμαστε εχθροί εκείνη με σκουντάει με προκαλεί και μέσα στην πίεση της λέω για να το ακούσω κι εγώ «οι μεγάλοι δεν ασκούν βία στα μικρά παιδιά» κι εκείνη λέει «να ασκούσεις! Εγώ είμαι πιο δυνατή από σένα και έχουμε πόλεμο!» εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω με το «να ασκούσεις» και της λέω «δεν θα ασκήσω βία όσο κι αν με τραβολογάς» κι εκείνη μαθαίνει πάρα πολύ γρήγορα και μου λέει «να ασκήσεις! Είμαι πολύ δυνατή» και συνεχίζει να με τραβολογάει και πώς να αμυνθώ απέναντι στον χρόνο που δεν θα ξανάρθει πια και μέχρι να πεις κύμινο θα έχουν μεγαλώσει και πώς να «ασκούσεις» βία στον παντοδύναμο χρόνο και μετά φεύγουν γιατί τις έχει φωνάξει από ώρα η γιαγιά τους και εγώ πια τι να «ασκούσω» και σε ποιον όταν είναι τόσο ασκημένος και δυνατός σαν τα παιδιά;
18 Οκτωβρίου 2018
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr