Ο ήλιος βαρύς, θολώνει τον ορίζοντα
Οι μέρες, Μεγαλώνουν μικραίνοντας τη ζωή
Δυο γραμμές, η μια απέναντι στην άλλη,
θάλασσα που απλά χαζεύεις
Μια χαραμάδα δροσίζει το άδειο δωμάτιο, αδυνατώντας να φιλτράρει τον ήχο.
Στον απέναντι τοίχο ένας πίνακας απαγκιάζει τη μνήμη
Στο πάτωμα χυμένα αδιάβαστα βιβλία, και εφημερίδες
Στον αέρα πλανιούνται, ανεξερεύνητα θορυβώδη όνειρα
Το άναρχο βλέμμα, ακολουθεί το σκηνικό
Ακούς, ανατριχιάζοντας τον αντίλαλο της σιωπής
Είναι δύσκολη αυτή η ώρα
Είναι όμως η ώρα της σιωπής
Τι είναι δικό μου; Αναρωτιέσαι
Ίσως Τα γκρίζα μαλλιά
Δοκιμαστικά, Ανοιγοκλείνεις τα μάτια.
Είσαι ξύπνιος
Δεν οριοθετείς το σύνορο ανάμεσα στη πραγματικότητα και τη φαντασία
Ό,τι βλέπεις είναι ίδιο
Γερνάς μόνος
Όπως ήσουν
Ένα κομμάτι της ψυχή σου αφήνεις
Σαν σημείο ζωής
Να το πάρει ο αγέρας
Για όποιον κάποτε σε θυμηθεί
Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών
