Προπολεμικά, πολιορκούσαν την εκ μητρός γιαγιά μου διάφοροι περιοδεύοντες υπάλληλοι/πλασιέ τής Α.Ε. Τηλεφωνικής Εταιρείας για να βάλει τηλέφωνο στο σπίτι της, στο κέντρο τής Αθήνας.
Εκείνη, παρ’ όλο που ήταν μια γυναίκα ταξιδεμένη, επίμονη δασκάλα και με γνώση τού κόσμου, αρνιόταν πεισματικά· με το επιχείρημα ότι οι φίλες και οι φίλοι της δεν είχαν τηλέφωνο, ότι όταν θα ήθελε να μιλήσει με κάποια φίλη/φίλο θα πήγαινε στο σπίτι του (δυο βήματα γύρω από το σπίτι της ήταν οι φίλοι και για τους πιο μακρινούς ―στα Πατήσια ή στο Φάληρο ή στον Πειραιά, ας πούμε― θα ήταν μια ευκαιρία για εκδρομούλα), ότι αν χρειαζόταν γιατρό, αστυνομία ή πυροσβεστική θα έβαζε τις φωνές, και άλλα τέτοια λογικά, σώφρονα και βασισμένα στις βιωματικές της εμπειρίες και ανάγκες επιχειρήματα.
Δεν ξέρω πότε έβαλε τηλέφωνο. Σίγουρα μετά τον πόλεμο είχε τηλέφωνο.
Σήμερα θα είχε ―υποθέτω― και λάπτοπ και skype γιατί της άρεσε η επικοινωνία.
Ξέρω ότι δίδαξε σε δύσκολες εποχές κι αυτό που ήθελε ήταν να έχουν οι μαθητές της ό,τι καλύτερο και πιο σύγχρονο για τη μόρφωσή τους.
Ήταν από τις πρώτες που μελέτησε και αποδέχτηκε τη μέθοδο Ντεκρολί (Ovide Decroly) στην εκμάθηση της ανάγνωσης στην πρώτη τάξη, και την εφάρμοζε όποτε ανελάμβανε την πρώτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου.
Εκείνη μας έμαθε ―τον αδερφό μου κι εμένα― να διαβάζουμε, πολύ πριν πάμε σχολείο. Ίσως σ’ αυτήν χρωστάω το ότι διαβάζω πολύ γρήγορα και μου αρέσει το διάβασμα.
Σε εκείνην, αλλά όχι μόνο εκείνη, χρωστάω επίσης πολλά βιβλία, παιδικές εγκυκλοπαίδειες και την ικανότητά μου να ξεχωρίζω τις μέλισσες από τις σφήκες και τις κουκουβάγιες από τους μπούφους. Αργότερα έμαθα από εκείνην και ποια λάθη να αποφεύγω στην πόκα αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο κείμενο.
Δεν ξέρω αν θα δεχόταν τις «κάμερες» στις τάξεις.
Όπως δεν ξέρω και τι θα έκανα κι εγώ, αν ήμουν δάσκαλος.
Αυτό που ξέρω είναι ότι πολλές φίλες και φίλοι που εναντιώνονται στις κάμερες στην τάξη και σε κάποιες εφαρμογές των νέων τεχνολογιών, εκφράζουν αυτή την εναντίωσή τους, κατά πλειονότητα, μέσω των νέων τεχνολογιών.
Κάτι άλλο επίσης που με ξενίζει είναι ότι πολλές και πολλοί που αρνούνται την παρουσία τής “Camera Οbscura” (=σκοτεινός θάλαμος, πρόγονος των συσκευών που σήμερα ονομάζουμε συλλογικά «κάμερες», φωτογραφικές μηχανές και άλλα παρόμοια) στις τάξεις των σχολείων, δεν διστάζουν να φωτογραφίζουν τα βλαστάρια τους σε διάφορες φάσεις τής κοινωνικής τους ζωής και να διανέμουν με καμάρι το αποτέλεσμα στο διαδίκτυο.
Κάτι που πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο και το βλαστάρι αλλά και τον ψυχισμό κάποιων άλλων παιδιών που δεν έχουν γονείς ή παππούδες να απαθανατίζουν τόσο ευτυχισμένες στιγμές.
Ενδεχομένως κάποια άλλα παιδιά να μην έχουν καν ανάλογες ευτυχισμένες στιγμές.
Πολλές και πολλοί επίσης ζουν με κάμερες και συστήματα ασφαλείας στα σπίτια τους, αποδέχονται τις κάμερες σε εμπορικά κέντρα και άλλους δημόσιου χώρους και κάνουν τσατ με φίλες και φίλους μέσω υπολογιστών που διαθέτουν ενσωματωμένες κάμερες ή συνδέονται με εξωτερικές.
Υποψιάζομαι επίσης ότι όλα αυτά που συζητάμε σήμερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντί να τα συζητάμε στην Εκκλησία τού Δήμου ή σε καφενεία και πλατείες, θα ακούγονται από τα εγγόνια των παιδιών μας παρόμοια με την αντίδραση της γιαγιάς μου στην πρόταση των υπαλλήλων της Τηλεφωνικής Εταιρεία (πριν από έναν σχεδόν αιώνα) να βάλει τηλέφωνο στο σπίτι της.
Ίσως να μοιάζουν και πιο κοντινά στους «Λουδίτες» που θέλανε να κάψουν τους μηχανικούς αργαλειούς, γύρω στον 18ο αιώνα, αρχές 19ου…
Σημείωση ΚΑΜ:
Η παλαιού τύπου Camera Οbscura έχει την ιδιότητα να προβάλλει το είδωλο ανεστραμμένο. Κάτι που συμβαίνει και σήμερα με τις ψευδείς ειδήσεις: αναστρέφουν την πραγματικότητα και της ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, πράγμα επικίνδυνο για την πραγματικότητα αλλά αδιάφορο για πολλές και πολλούς από εμάς.
13 Μαΐου 2020
Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr