Και να τώρα, εξ αιτίας της αθρόας «εισβολής» στη χώρα μου και συγκεκριμένα στον τόπο καταγωγής μου αλλά και παραμονής μου και σε πείσμα πολλών όπου τα εγκατέλειψαν στρεφόμενοι είτε στο εξωτερικό είτε άλλοι – οι πιο πολλοί θα έλεγα – κλείστηκαν στις ιδιωτικές τους «φυλακές», ξανά λοιπόν από την αρχή εξ υποχρεώσεως αλλά και ανάγκης φιλόλογος να μαζεύω τα τετράδια των προσφύγων μαθητών μου προκειμένου να προβαίνω στη διόρθωση των λαθών τους ενεργώντας είτε ως εκδορεύς σφαγίων ή ωσάν μπάτσος των κρατητηρίων του ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Και να τώρα, το ένα λάθος να διαδέχεται το άλλο. Κι ας γνωρίζω εκ προοιμίου ότι το λάθος δεν είναι εδώ, κάπου αλλού και σε κάποιες άλλες έννοιες υπάρχει, μα καθόλου δεν έχω τη δύναμη και με ποια καρδιά να επέμβω στη διόρθωση όταν βλέπω σε θρανία, τοίχους, τετράδια, καγκελόπορτες, περβάζια να γράφουν «σαγαπώ». Με την αντωνυμία β’ προσώπου να είναι πάνω από όλα τα εμπόδια, να γεφυρώνει τεράστιες αποστάσεις και τα διάκενα του πάθους. Λυγίζω τα χέρια, τα στυλώνω κάτωθεν των παρειών μου και σκέπτομαι: πόσο, μα πόσο γλωσσοψείρας πρέπει να είσαι πια, πόσο σχολαστικός και κολλημένος με τους κανόνες της γραμματικής για να πας μετά να τα ξεχωρίσεις;
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr