Έλα τώρα, μην αναστατώνεστε, μη ξεσηκώνεστε να με φάτε. Σας ζητώ συγνώμη εάν χάλασα τη βόλεψη σας. Δεν συμβαίνει και τίποτα το σοβαρό, απλά εγώ τα έφτυσα, έφτασα στο αμήν σας λέω. Δεν κατάλαβα, γιατί τάχα έπρεπε να το κρύψω. Εγώ βαρέθηκα αρκετά μέχρι του σημείου που άρχισα να παραλογίζομαι, ελπίζω να μου το συγχωρέσετε αυτό. Από την άλλη μεριά εσύ άρχισες να ψελλίζεις σιγά – σιγά τις λέξεις σου, λες και δεν καταλάβαινα πού τελικά την πήγαινες την υπόθεση . “Νευράκια έχεις μάτια μου, γιατί άραγε;”. ” Όχι, τίποτα το σπουδαίο, σου λέω. Απλά να ξέρεις ότι αυτά έχουν σπάσει προ πολλού τώρα” .
Ωχ ! , τώρα μετανιώνω . Μάλλον δεν θα ‘πρεπε καν να το αναφέρω . Είναι όμως που έχεις κι αυτόν τον κόσμο που σε κοιτάζει κατάματα, είτε για να βεβαιωθεί αν τα μάτια σου κλαίνε, αν πετάνε φωτιές ψάχνοντας το διαφορετικό ή εάν γυαλίζουν από την οργή γενικώς . Δεν ξέρω αν το ξέρεις, εγώ πάντως, μπορεί να άργησα να το καταλάβω, αλλά αυτόν τον κόσμο, αυτούς τους ανθρώπους ( δεν είναι πρωτότυπο, ε! ) , τους χώρισα σε τρεις κατηγορίες . Πρώτον, στους ευθυνόφοβους: εκείνους δηλαδή που ενώ έχουν κάνει τη ζημιά, έχουν και το θράσος μετά να προσπαθούν να σου αλλάξουν γνώμη ρίχνοντας τα βάρη σε όλους τους άλλους εκτός από τους ίδιους . Κι έρχονται και σου λένε, έλα μωρέ, εσύ το επέλεξες, το ξεροκέφαλο σου τα φταίει, το στραβό το χαρακτήρα σου να ελέγξεις . Είναι εκείνοι που αντί να μιλήσουν ντόμπρα και ξεκάθαρα, κάνουν τα πράγματα χειρότερα . Δεύτερον, οι εγωκεντρικοί : κατά βάθος πιστεύουν ότι είναι υπαίτιοι, ότι ευθύνονται δηλαδή . Τούτοι εδώ έχουν κι ένα μικρό ‘’ γνώθι σ’ αυτόν ‘’, και αναλογίζονται καμιά φορά : ‘’ Ρε σύ, το έψαξες καλά το πράγμα, μη μας βρει και κάνα κακό με δαύτον τον τρελό, είναι που είναι μουρλός, μη το βασανίζουμε το θέμα πλέον, σταμάτησε εδώ ‘’. Γι αυτούς τους μάγκες λοιπόν , όλα είναι όμορφα, όλα λειτουργούν άψογα, αρκεί να προσπαθήσεις λιγάκι ακόμα, δεν σου λείπει και τίποτα, εδώ που τα λέμε .Στο τέλος της ‘’ παράστασης ‘’ την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια κι ούτε τους είδες, ούτε τους ξέρεις . Και φθάνουμε αισίως στην τρίτη κατηγορία . Για να μη σπαταλώ και το χώρο, θα σας πω μόνο ότι τούτη εδώ η κατηγορία είναι η σύνθεση των δυο προηγουμένων , των ευθυνόφοβων δηλαδή και των εγωκεντρικών . Εδώ αρχίζουν τα γλέντια και τα ώπαλα. Εάν τυχόν μπλέξεις με αυτούς και δεν γίνεις βουλιμικός, πολύ φτηνά τη γλιτώνεις .
Σας κούρασα, ε; Σας σκοτείνιασα με τις σκέψεις μου, γιατί κάλλιστα μπορεί κάποιος να πει ότι η ζωή είναι όμορφη, είναι πολύ ωραία, αρκεί να ξέρεις να τη ζεις και άλλα ωραία . . . Σύμφωνοι, αλλά δεν καταλάβατε ακόμα ότι για μένα μιλάω, για μένα φωνάζω, για μένα λέω ότι εγώ απλώς δεν χωρώ στη δική μου . Βαρύ, ε ; Τι ξεστόμισα ρε παιδιά ; Μη παριστάνεις τον ξαφνιασμένο, τον ανήξερο, λες και δεν σου ‘χει περάσει από το μυαλό κι αυτό, εντάξει ; Εάν όχι, τότε φίλε να με συγχωρεί η αφεντιά σου για το θράσος μου που γράφω . Πολύ θα σε παρακαλέσω όμως, και δεν σε βάζω σε άλυτα προβλήματα, να σκεφτείς τι θα μπορούσες να κάνεις για μένα, και δεν μιλώ για χάρες , χρόνο που θα μου αφιερώσεις ή κάτι το ακριβό και δαπανηρό ή εν τέλει εκείνο που θα σε ξεβόλευε, εντάξει ; Δεν είμαστε για τέτοια τώρα, όχι δα! Εγώ, για να είμαι φίλος με τον εαυτό μου, το ξεκαθάρισα εξ αρχής περδικούλα μου αυτό που εσύ φοβόσουν καιρό τώρα . Και για να γίνω πιο σαφής – αν δεν με κατάλαβες – ομιλώ και σου ζητώ να κρατάς γερά για τα επόμενα που θα έρθουν . Εγώ πάντως, τα έπλυνα τα χέρια μου, κι ας με χαρακτηρίζεις εσύ και άθεο ακόμα . Δικαίωμα σου . Να ξέρεις όμως ότι εγώ ο,τι είχα να το κάνω, το έκανα . Κι αν δεν με καταλαβαίνεις, γίνομαι πιο λιανός και σου λέω ότι τα μεγαλύτερα φουρνέλα στη ζωή μου τα έβαλα αρκετά νωρίς . Ίσως και να με θαυμάζεις για την γα’ι’δουρινή υπομονή μου, αλλά πες μου κι εσύ, όταν κι αυτή μου τελείωνε, πώς νόμιζες ότι θα κλωτσούσα ; Με το μη μου άπτου ή με το κυριλέ τάχα ; Τι τώρα, με αυτά που γράφω, κατάλαβες ότι δεν είμαι τέλειος ; Με συγχωρείς μάτια μου, σκέφτηκα πολύ καθαρά πριν εκστομίσω τα παραπάνω . Θες και κάτι άλλο να σου πω ; Ναι, σου λέω ότι πήρα φόρα – κι ευτυχώς που το σπίτι μου είναι σχετικά μικρό, εγώ το επέλεξα έτσι – και χτύπησα στο απέναντι ντουβάρι κάποια μέρα του χρόνου , αφού προηγουμένως είχα καταφέρει μέσα σε δυο δόσεις να ρουφήξω το μισό Βόσπορο λίγο πριν το σμπαράλιασμα του στομάχου μου . Πολύ σοβαρά το σκέφτηκα να φύγω για Ελβετία . Ξέρεις μήπως πόσα παίρνουν οι παρκαδόροι αυτοκινήτων εκεί ; Τριάντα ευρώ την ώρα σε πληροφορώ, αλλά σκέφτηκα τη μάνα μου που με λέει ανοικοκύρευτο . Και τι άλλο δεν έκανα, ίσως με ‘ρωτήσεις . Τα πάντα σε πληροφορώ . Αν και ήρεμος άνθρωπος εκ φύσεως, η ηρεμία άργησε μερικούς μήνες να έρθει . Στο διάστημα της αναμπουμπούλας και της αναταραχής όλα σωρηδόν άρχισαν να έρχονται : και οι κοινόχρηστοι λογαριασμοί, και το ενοίκιο, και οι κοινωνικές υποχρεώσεις, και οι επαγγελματικές τοιαύτες, μόνο το γαλήνεμα της ψυχής αργούσε . Έφτασα στο αμήν, σου λέω . Δεν ήξερες να το διαχειριστείς, ίσως αντιπροτάξεις . Λάθος κάνεις . Για αρκετό καιρό υποκρινόμουν πως δε ζούσα σ’ αυτή τη χώρα, σ’ αυτόν τον τόπο . Όλα με ενοχλούσαν, όλα με βάραιναν . Η κρίση άπλωσε τις μαύρες της φτερούγες παντού . Και στην ηθική, και στις ανθρώπινες σχέσεις ( ξεχάσαμε την επαφή ως άνθρωποι ) αλλά και στον πολιτισμό, που ξέρεις πολύ καλά ότι χωρίς αυτόν καμιά διαφορά δεν έχω από το ψάρι που σπαρταρά έξω στην αμμουδιά και μακριά από το φυσικό του χώρο, το νερό .
Ήταν άγριος ο καιρός . Σκέφτηκα, αν ήταν Καλοκαίρι θα έπαιρνα την ψάθα μου από την ακρογιαλιά, τα παπούτσια μου στο χέρι ή κρεμασμένα στο λαιμό και θ’ αναζητούσα απόμερα κι απόκρημνα μέρη για να απαγκιάσω, κι αν τύχαινε και γυρνούσα πίσω κάποια στιγμή, θα ήμουν σαν τη λιασμένη σταφίδα της Καλαμάτας . Ένα διάλειμμα το επιζητούσα πολύ . Και πάνω απ’ όλα το δικαίωμα και τη συμμετοχή μου στη ζωή ξαλαφρωμένος από τηλεοράσεις, κόρνες αυτοκινήτων, από το βουητό του κόσμου του αλαφιασμένου .
Ένα μόνο σου λέω μάτια μου : αν είναι να έρθεις κάποια στιγμή, κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ, κι έλα αθόρυβα . Μουσική επιτρέπεται, μπορείς να τη βάλεις όσο δυνατά θες, αυτήν την αντέχω . Μη κάνεις όμως το λάθος σου λέω και με ακουμπήσεις . Μόνο έρωτα κάνε μου, όσο πιο δυνατά μπορείς . Αν το θες βέβαια . Φεύγοντας όμως ,να μη ξεχάσεις να μου χαμογελάσεις αποχαιρετώντας με . Αθόρυβα .
Και κάτι για το τέλος : δεν πρέπει να με φοβάσαι . Μη κοιτάς που καμιά φορά παίρνω φόρα και αλλάζω όψεις . Αν τύχει σε πέντε – έξι μήνες από τώρα και με πετύχεις σε κάνα νησί με το πολυκαιριασμένο μου ψάθινο καπέλο, τα μαύρα μου γυαλιά που ποτέ δεν έβαλα στα μάτια μου αλλά τώρα μου έγιναν απαραίτητα, και με το σκισμένο μου παντελόνι να πίνω βότκα με πορτοκάλι, όχι δεν θα έχεις κάνει λάθος . Έτσι ήμουν, είμαι και θα είμαι εγώ .
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr