Εδώ και κάμποσο καιρό έχω συστήσει μια εταιρία μεταφορών. Στην αρχή την ονειρεύτηκα με μεγάλα τριαξονικά φορτηγά για να ταξιδεύω και στο εξωτερικό, τελικώς κατέληξα να έχω απομείνει με αυτό εδώ το τρίκυκλο μονάχα.
Αρχίζω από τα άγρια χαράματα και τριγυρίζω τους δρόμους όλη τη μέρα. Αν και μικρό το όχημα, φορτώνω επάνω του όλων των ειδών τα αντικείμενα: πλυντήρια μισοχαλασμένα, καναπέδες από τους οποίους λείπει και η μια τους θέση, κιλίμια, φλοκάτες, κρεβάτια ξύλινα, κρεβάτια μεταλλικά, σουμιέδες, γυαλικά τυλιγμένα σε εφημερίδες με την ένδειξη «εύθραστον», καρέκλες, αλλά και σκονισμένες αναμνήσεις των χρόνων των σπουδών, των συναινετικών διαζυγίων, των παρανόμων εξώσεων. Είμαι εγώ ο πιο φτηνός μεταφορεύς.
Νύχτα, όλο αυτό το συμπράγκαλο που έχω φορτώσει, αρχίζω να το αδειάζω ένα προς ένα μέχρι που φθάνω στο σημείο της εξουθένωσης. Κάνω μια παύση, παίρνω μια ανάσα, ανάβω τσιγάρο, ρίχνω στον ουρανίσκο μια στάλα νερό για να ξαποστάσω. Κάθομαι και σκέφτομαι: Αξίζει άραγε όλος αυτός ο κόπος; Αξίζει ο τόσος ιδρώτας που έχει κυλήσει στο μέτωπο μου τόσο καιρό τώρα; Έχω μια μικρή αμφιβολία. Σηκώνομαι επάνω, ρίχνω μια ματιά σε όλη αυτή την παλιατσαρία κι αρχίζω ξανά το κουβαλητό. Κάποιοι άστεγοι, κάποιοι κατατρεγμένοι, κάποιοι ονειροπόλοι, σίγουρα θα ψάξουν εδώ για να μείνουν.
Και…, ξέρετε και κάτι; Για μένα είναι και ένας σοβαρός λόγος για να γράφω.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr