Van der Weyden, 1435
Ξημέρωσε η πιο πικρή Παρασκευή του χρόνου, με τη χριστιανοσύνη έτοιμη να τιμήσει την Ταφή του Κυρίου, και μαζί –στα κοιμητήρια όλης της χώρας- τις μνήμες των δικών τους ανθρώπων ο καθένας. Παρασκευή του θνήσκοντος Χριστού και των ψυχών. Είναι η υπέροχη μέρα που ευωδιάζουν οι ναοί από αρώματα λουλουδιών, και πλημμυρίζουν οι ψυχές από συγκίνηση, όταν αργά στην Περιφορά οι ιερείς, οι ψαλτάδες και οι χορωδοί θα υμνήσουν προσφέροντας στη σεμνή τελετή τα Εγκώμια του Επιτάφιου Θρήνου:
«Η ζωή εν τάφω…»
«Άξιον εστί…»
«Αι γενεαί πάσαι…»
Πόσους και πόσους ποιητές κι άλλους δημιουργούς δεν ενέπνευσαν τα υπέροχα λόγια τους! Από τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Τάσο Λειβαδίτη έως τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Σταμάτη Σπανουδάκη, ορατόρια και τραγούδια αφέθηκαν κληρονομιά στην πίστη του λαού και στην Ορθοδοξία:
«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;»
Αύριο όμως, θα είναι μια εντελώς ξεχωριστή μέρα! Φωτεινή, ξεχωριστή, ελπιδοφόρα!
Sandro Botticelli, 1495-98