Μαμά μεγάλωσα, της Αναστασίας Φωκά

Αναστασία Φωκά

Pane di capo στις Πηγές Καλλιθέας

 

Μαμά μεγάλωσα… από 2 χρόνων θυμάμαι προσπαθούσα να σκαρφαλώσω στις γόβες της μητέρας μου. Τις λάτρευα από τότε. Είχε πολλά ζευγάρια, σε ότι χρώμα μπορείς να φανταστείς και όλες σχεδόν στιλέτο. Μα το θέμα δεν ήταν αυτό, αλλά το νούμερο το οποίο ήταν πολύ μεγάλο (ακόμα και σήμερα είναι). Αχ εκείνες οι “φουξ”! Καημό τις έχω ακόμα και τώρα… ήμουν πολύ αστεία και μόνο που προσπαθούσα να σταθώ μπροστά στον καθρέφτη.

Μαμά μεγάλωσα… λίγο αργότερα ο μεγάλος καημός έγινε το πλύσιμο των πιάτων. Ο πάγκος της κουζίνας στα 6 μου ήταν πολύ ψηλός! Έβαζα σκαμπό, όσο κι αν ήταν επικίνδυνο, φορούσα την πόδια της μαμάς και τα γάντια της κουζίνας, που το χέρι μου χανόταν μέσα τους και με μεγάλη προσοχή έπλενα ότι υπήρχε στον πάγκο. Η μητέρα δεν άφηνε εύκολα άπλυτα στο νεροχύτη. Παραφύλαγα συχνά να βρω έστω δυο φλιτζάνια καφέ για να πλύνω. Δεν ένιωθα κανένα κίνδυνο ανεβασμένη πάνω στο σκαμπό. Κι όταν η μητέρα με έπιανε να το κάνω, παρόλες τις κατσάδες, φούσκωνα από περηφάνια που τα είχα καταφέρει χωρίς να σπάσω τίποτα. Πραγματικά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόμουν… σίγουρα δεν υπήρχε ο φόβος, μα παντελής έλλειψη κινδύνου.

Μαμά μεγάλωσα… και αρχίσαν οι αντιρρήσεις και οι πρώτοι σοβαροί καυγάδες. Εκεί στα 15, όπου η εφηβεία χτυπάει την πόρτα και οι ορμόνες χορεύουν “labanta”, μια μόνιμη άρνηση ξεπηδάει από παντού. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο βιαζόμουν να μεγαλώσω. Πίστευα, ότι όλα τα ξέρω και έχω την ανάγκη να προβάλω τις απόψεις μου και να γίνω αποδεκτή στον κόσμο των μεγάλων πια. Ανήκω εκεί. Έτσι ένιωθα! Ξαφνικά σαν να φούσκωσε κάτι μέσα μου (σαν παγώνι), τόσο που είχα την τάση να μιλάω συνέχεια, τις περισσότερες φορές χωρίς να σκέφτομαι και το μόνο που κατάφερνα ήταν να γίνομαι ακόμα περισσότερο κουραστική. Και πάλι καυγάδες και πάλι φασαρίες.

Μαμά μεγάλωσα… και πηγαίνω πια στο δικό μου σπίτι, πλέον έτοιμη μιας και έχω περάσει πια από διάφορα στάδια (εφηβεία, φοιτητική ζωή, πρώτη ενηλικίωση κτλ κι όλα αυτά με τις δικές σας πλάτες). Κι εκεί έκπληκτη ανακαλύπτω πως κάνω πράγματα, όπως ακριβώς έμαθα από εσάς- τους γονείς μου. Ναι μεν κάνω την δίκη μου αρχή, τις δικές μου επιλογές με το δικό μου γούστο, αλλά κάποια πράγματα έχουν μία βάση με την οποία γαλουχήθηκα χρόνια και μπήκαν βαθειά μέσα μου. Είναι το Α μου, μπορεί όχι το Ω μου, γιατί απλά είμαι η εξέλιξη σας. Μια εξέλιξη που έρχεται με τα χρόνια, με τον χαρακτήρα, τις εμπειρίες και τα βιώματα.

Μαμά μεγάλωσα… αλλά πλέον δεν μου αρέσει. Τα πόδια πονάνε από κούραση και όχι επειδή παίρνω ύψος. Χάνω τον ύπνο μου το βράδυ από τις σκοτούρες και το άγχος της καθημερινότητας και όχι επειδή η καρδιά σκίρτησε για έναν έρωτα. Υποφέρω από ημικρανίες που με ξυπνάνε νωρίς το πρωί και με δυσκολία σηκώνομαι από το κρεβάτι για να πάρω παυσίπονο. Δεν έχω ακόμα παιδιά, μα νιώθω παιδί, μιας και ακόμα εσείς οι γονείς μου είστε εν ζωή. Τι ειρωνία;! Γιατί κάποτε ήθελα να μεγαλώσω. Και βιαζόμουν. Έκανα διάφορα “αστεία” πράγματα, για να δείχνω πιο μεγάλη! Έφτιαχνα σπίτια με τα τουβλάκια της lego και ένιωθα πως ο κόσμος ολόκληρος μου ανήκει. Τι περίεργο ο κόσμος όλος να είναι τόσο μικρός όσο τα χεράκια σου 2 χρόνων;

Μαμά μεγάλωσα… και νιώθω περίεργα όταν από εμένα περιμένουν… Να πάρω αποφάσεις και να δώσω λύσεις και απαντήσεις σε καταστάσεις. Όταν ο λόγος μου πια έχει υπόσταση και βαρύτητα, χωρίς να το διεκδικώ και χωρίς να τον προβάλω. Αλλά αυτός ο λόγος και οι αποφάσεις έχουν και συνέπειες. Καλές ή κακές δεν έχει σημασία. Πλέον δεν είμαι παιδί, με τα μικρά χέρια, για να μου δικαιολογήσουν πράγματα, αν βάλω λάθος τουβλάκι στο σπίτι που φτιάχνω με το παιχνίδι μου. Πλέον είμαι υπεύθυνη των πράξεων μου και των λόγων μου.

Μαμά μεγάλωσα… Αλλά είναι όμορφα. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Και πραγματικά, δεν χρειάζεται να βιάζεσαι να μεγαλώσεις (δεν σε άκουσα όταν το έλεγες) και ο χρόνος ως μεγάλος είναι πιο πολύς από ό,τι παιδί… γιατί πολύ απλά δεν θα το αποφύγεις. Το θέμα είναι να ζεις την κάθε ηλικία, όπως “πρέπει”, και όπως της αρμόζει και να μάθεις πως τα θεμέλια είναι η βάση για ένα σταθερό σπίτι. Ό,τι κι αν συμβολίζει το σπίτι. Ευτυχώς έχουμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον- τους γονείς μας- που βάζουν φρένο στην ανάγκη μας να μεγαλώσουμε πριν την ώρα μας, όσο κι αν δεν έχουν εγχειρίδιο για γονείς.

Μαμά μεγάλωσα… Χωρίς βιασύνη, μου έλεγες να ζεις την κάθε περίοδο της ζωής σου, και ας μην το καταλάβαινα. Και δεν το καταλάβαινα γιατί στα μικρά μου μάτια, η ζωή των μεγάλων φάνταζε σαν λούνα παρκ. Ένα παιχνίδι , σαν τον μεγάλο τρενάκι των παιδικών μου χρόνων, που ανεβάζει την αδρεναλίνη. Έτσι ήταν στα μικρά μου μάτια και την νωχελική, λόγω ηλικίας αντίληψη που είχα τότε. Αυτό θα πει να είσαι παιδί. Μεγάλη φαντασία, με έλλειψη κινδύνου που σου δίνει την δύναμη του σούπερ ήρωα.

Μαμά μεγάλωσα… Σήμερα όμως καταλαβαίνω. Πιο πολλά…Δεν είμαι σούπερ ήρωας. Ούτε έχω υπερδυνάμεις. Είμαι η προέκταση και η εξέλιξη σας. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον. Και εύχομαι ο χρόνος να μας δικαιώσει. Φοβάμαι, αλλά αλλιώς. Με έναν τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, όπως ακριβώς και το ποτάμι. Παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων για όλα όσα έζησα, όπως τα έζησα.

Μαμά μεγάλωσα… και απλώς το απολαμβάνω!
Ευχαριστώ!

Αναστασία Φωκά