Εάν η πόλη έχει φορέσει παντού την παρακμή της και αυτή αντικατοπτρίζεται μέσα από τις «βιτρίνες» της, δεν είναι o φταίχτης. Εάν τα πρόσωπα τα σκεφτικά και αμήχανα περιφέρονται σαν χαμένα με τα άδεια μάτια τους μη ρίχνουμε την ευθύνη σε αυτά. Εάν η απουσία αγγιγμάτων μεταξύ των ανθρώπων ξεμάκρυνε τόσο και μόνο στις σκέψεις περνά σαν όνειρο που δεν πρόκειται ποτέ να βγει αληθινό και αν αναρωτιόμαστε τι αξία έχει μια ζωή χωρίς επαφή, χωρίς αγκαλιά και χωρίς άγγιγμα ξανά τούτοι οι άνθρωποι δεν έφταιξαν σε κάτι.
Καμιά δουλειά, κανένας εργοδότης, καμία απόλυση, καμία ανεργία δεν είναι υπεύθυνη για αυτά τα που συμβαίνουν στον τόπο μου. Κανένα σύστημα, κανένα μείγμα πολιτικής καμία θεωρία δεν είναι αγκάθι και αναστολέας στην προκοπή αυτού του τόπου. Κανένας δεν ευθύνεται και καμία δημόσια υπηρεσία δεν ολιγωρεί στην έκδοση των αποφάσεών της, ούτε κομπίνες υπάρχουν πια ούτε λαδώματα χωρούν προκειμένου να προωθηθεί το θέμα του διπλανού μου που χρονίζει να ολοκληρωθεί η σύνταξή του περισσότερο από τέσσερα έτη ο οποίος έγινε βάρος και τρόφιμος άλλου γείτονα. Η υποχρέωση της πολιτείας προχωρεί κανονικά και εξαντλείται μέχρι του σημείου εκείνου που παρέχει την φόρμα ηλεκτρονικά προκειμένου ο ενδιαφερόμενος να εισέλθει σε αυτή και να καταθέσει τα δικαιολογητικά του βλέποντας η αίτησή του να παίρνει σάρκα και οστά, να καταχωρείται «επιτυχώς» και ο υποβάλλων να αναμένει εύλογο(!) χρονικό διάστημα προκειμένου η απονομή της πάρει σάρκα και οστά εκδιδόμενη(!). Κανένα μέτρο, καμία έκτακτη εισφορά, κανένα νταβατζηλίκι δεν είναι υπεύθυνο εδώ που φθάσαμε. Όλα και εν πλήρη διαφανεία εξελίσσονται στη Βουλή και μάλιστα με προεδρικά διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Όλα σύμφωνα με τον νόμο και την κοινοβουλευτική διαδικασία εκτελούνται. Παραπονέθηκε κάποιος; Ουδείς.
Φταίει η δική μου ανεκτικότητα, η δική μου αποδοχή, οι δικές μου αντοχές που τα ενέκριναν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα απέναντι σε όλα αυτά και μαζί με όλα αυτά. Μετά βεβαιότητας μπορώ πλέον να πω ότι έφθασα στον πάτο του πηγαδιού, κι αν όχι ακόμα δεν πάτωσα πλήρως το ότι τον έχω τουλάχιστον αγγίξει, είναι γεγονός. Μια στάση εδώ, για να σηκώσω τα μάτια προς τα επάνω, να υπολογίσω ξανά το ύψος που έχω να ανεβώ παλεύοντας από την αρχή μη τυχόν κάποτε καταφέρω πέτρα-πέτρα πατώντας βγω στην επιφάνεια.
