Όταν οι άλλοι ξεχύνονταν ασυγκράτητοι στους δρόμους με ενθουσιασμούς προκειμένου να πανηγυρίσουν για την ανάληψη της Ολυμπιάδας 2004, εγώ χαρακτηριζόμουν επικίνδυνος, ανθέλληνας και μίασμα. Όταν οι άλλοι φορούσαν περικεφαλαίες, ίππευαν άτια και αλυσοδένονταν στους δρόμους προκειμένου να καταδικάσουν τη συμφωνία των Πρεσπών, ξανά εγώ γι’ αυτούς ήμουν ο επικίνδυνος, ο ανθέλληνας, το μίασμα. Όταν οι άλλοι έστηναν πάγκους κι έψηναν σουβλάκια εξαπολύοντας την χλεύη τους προς τους πρόσφυγες, επικίνδυνο, ανθέλληνα και μίασμα ξανά με ανεβοκατέβαζαν.
Έρχονται στιγμές πολλές φορές στο μυαλό μου, όπου έχω την πεποίθηση ότι η δική μου ελληνικότητα είναι τα γαλόνια στους ώμους μου των πιο συντριπτικών μου ηττών. Και νοιώθω περήφανος γι αυτές. Ιδού, λέω, μια Ελλάδα όπου για χάρη της μπορώ ακόμη να υπάρχω.
Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr