Ο Κωστής Παλαμάς (1859-1943), 1910, στην περίοδο της ακμής του έγραψε το παρακάτω ποίημα για τους επικριτές του, κάνοντας χρήση καυστικού χιούμορ, μα με ευγένεια, περηφάνια, αρχοντιά.
ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΜΟΥ
Ό,τι κι αν κάμης,
όπου να δράμης,
απ’ όποιο γένος,
δικός μου ή ξένος,
του κάκου! Εμπρός σου
πάντα θα μ’ έχης,
πίσω μου τρέχεις.
το τρέξιμό σου
να μην το βιάζης
και λαχανιάζεις.
Να με θυμάσαι
τέτοιος ο νόμος:
Ο πεζοδρόμος
μιάς έγνοιας θάσαι,
κι εγώ μιάς χάρης
Ο καβαλάρης.