Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος: ηθοποιός κύρους*, της Τζίνας Δαβιλά

Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ευκάλυπτος; Μπορεί ένας άνθρωπος να κουβαλά μαζί του το ιαματικό νερό που δίνει ζωή; Μπορεί ένας άνθρωπος κοιτώντας από ψηλά να είναι πιο ταπεινός και από τον πιο μικρόσωμο άνθρωπο; Μπορεί να είναι τόσο δυνατός χωρίς να κάνει θόρυβο; Να δίνει τόση ζωή αγκαλιάζοντας νοερά όλους τους ανθρώπους; Μπορεί οι ρίζες ενός ανθρώπου να είναι τόσο βαθιές στις ψυχές των φίλων του, της τέχνης του, της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως οι ρίζες του Ευκαλύπτου; Επανέρχομαι: μπορεί ένας άνθρωπος να θυμίζει Ευκάλυπτο; Αν ανήκει στον ποιητικό κόσμο της Ματίνας Μόσχοβη και μιλά για τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, ναι μπορεί.

Ο Κωνσταντίνος του κύρους, του ήθους, της ποιότητας, της έμφυτης ευγένειας, της ειλικρίνειας, της βαθιάς και ενσυνείδητης καλλιέργειας, της αγωνιστικότητας, της αξιοπρέπειας, της ανιδιοτελούς φιλίας, της πνευματικότητας, της ένθεης με βάθος υπόστασης που στέκει με σεμνότητα μπρος στο Θείο, το Ιερό. Με ασπίδα και δόρυ την καλοσύνη του διαπεράστηκε κατάσαρκα από την Τέχνη της Ηθοποιίας αρχικά, της Σκηνοθεσίας στη συνέχεια, της Ποίησης και της πνευματικής αναζήτησης ισόβια.

Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, ο τρυφερός μου Κωνσταντίνος, ο όμορφος, πανύψηλος, απολλώνιας ομορφιάς ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, πνευματικός αναζητητής σήμερα σπουδάζει στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Τμήμα Κοινωνικής  Θεολογίας και Ποιμαντικής μπαίνοντας δια βίου στον πιο απόκρυφο και σπουδαίο κόσμο: της Φιλοσοφίας και της αναζήτησης του Ένθεου στοιχείου της ζωής.

Η αγάπη οδηγεί στην αιωνιότητα, η φιλία στην εμπιστοσύνη, ο Κωνσταντίνος στο Συν Κάτι, κατά την Μαρία Αλιφέρη, παραλληλίζοντας με το επιτυχημένο Θεατρικό Εργαστήρι του Κωνσταντίνου με τον Κωστή Σαββιδάκη. Εδώ περισσότερα. Το Συν κάτι για τον ίδιο είναι στο ευγενές και άξιο. Και πάντα ο Κωνσταντίνος θα έχει αυτό τον “συν κάτι” ως προσωπικότητα συμπαγής, ως καλλιτέχνης ολοκληρωμένος. Αυτός «ο ιδιότυπος ηθοποιός που σε πολλά διαφέρει απ΄τους πολλούς» με τη στάση ζωής του απέδειξε ότι τούτος ο ηθοποιός κύρους ηθικοποιεί την κοινωνία όπως ακριβώς ορίζει η λέξη «ηθοποιός».

Η θαυμάσια φωνή του Κωνσταντίνου, που ο ίδιος χρόνια πολλά ισχυρίζεται ότι είναι δώρο Θεού, η μοναδική αντίστοιχη του Μάνου Κατράκη, η επιβλητική κορμοστασιά του, ο ζεστός και τρυφερός χαρακτήρας του, η τελειομανία του στην εργασία του, στην κατανόηση του κειμένου, στην άψογη ερμηνεία του, στην εκ βαθέων κατάθεση ψυχής του ως αντίδωρο στην επιλογή του κοινού θα τον εμπιστευτούν, είναι λίγα, ελάχιστα από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου που ζει και ενσαρκώνει το ύψιστο δώρο του ανθρώπου, το δώρο της ζωής με ευγνωμοσύνη και ειλικρινή αγάπη.

Στο αφιέρωμα που έγινε για τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο στις 18 Οκτωβρίου 2018 στη Στοά του Βιβλίου της Πεσμαζόγλου, κίνηση τιμής και αγάπης, σεβασμού και ευχαριστιών για όσα μας έχει προσφέρει, αλλά και κίνηση συμβολισμού και υπενθύμισης ότι τα αφιερώματα αξίζουν όταν τα πρόσωπα περπατούν ανάμεσά μας γιατί είναι οι πρώτοι που χαίρονται και τους αξίζει να χαρούν γιατί είναι δική τους η γιορτή, έγινε από μια ανθοδέσμη ακριβών φίλων του Κωνσταντίνου: από τις κυρίες Μαρία Αλιφέρη και Ματίνα Μόσχοβη [δικός της ο παραλληλισμός «Ευκάλυπτος» για τον Κωνσταντίνο], τους κυρίους Λεοντή, Λέντζο και Γεωργουσόπουλο [του τελευταίου … κάθε ομιλία είναι και μια διδασκαλία επιπέδου] και των κυριών Θωμαδάκη και Μοσχοπούλου που προλόγισαν το αφιέρωμα.

Τον χάρηκα εκτός των άλλων και γιατί δεν τον έχω ξαναδεί τόσο χαρούμενο. «Δεν έχω ακόμα προσγειωθεί…» έλεγε, μα όσοι ήμασταν παρόντες και δεν τον γνωρίσαμε χθες, καταλάβαμε ότι ο Κωνσταντίνος έχει ολοκληρώσει τον προσωπικό του πνευματικό κύκλο εξέλιξης που μόλις άρχισε για νέες ατραπούς. Θα μου το επιτρέψετε να το πω με βεβαιότητα, καθώς πέρασα από το κατώφλι του Θεολογικού Τμήματος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας συνειδητά και το ολοκλήρωσα με την πεποίθηση ότι η συνειδητή επιλογή του οποιουδήποτε για το συγκεκριμένου Πανεπιστήμιο είναι προσωπική αναζήτηση σε τεμνόμενους και παράλληλους δρόμους του Υπαρκτού, του Ρεαλισμού και της Μεταφυσικής. Για να παραφράσω τον αγαπημένο ποιητή του Κωνσταντίνου, τον Νίκο Καρούζο που ο κος Γεωργουσόπουλος αφιέρωσε στον Κωνσταντίνο: «Έγραψα Ποίηση  μ’άλλα λόγια συνεργάστηκα με το “μηδέν” και το “τίποτα”», σημειώνω: Εμβαθύνω με τέχνη στη Θεολογία, θα πει συναντιέμαι με το μηδέν και το τίποτα, και αν κάτι υπάρχει θα το βρω. Διότι για να μπει ο άνθρωπος στο νόημα και περιεχόμενο της Θεολογίας μηδενίζει ό,τι βλέπει και αναμετριέται με το τίποτα. Γιατί το μηδέν είναι ο κύκλος που περικλείει όλη την σοφία της ζωής.

Κωνσταντίνε, να είσαι γερός. Απογειωμένος, υπερκόσμιος, γήινος συνάμα, αέρινος και επιβλητικός σαν τον αγέρωχο, πανάκριβο Ευκάλυπτο. Καλέ μου, Κωνσταντίνε, χρόνια πολλά!

* Ο χαρακτηρισμός “Ηθοποιός Κύρους” δόθηκε από τον κο Κώστα Γεωργουσόπουλο.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι της Κλεοπάτρα Σαρλή.   

Τζίνα Δαβιλά