Μόνο στη Ρόδο
Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»
και Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής
Είναι τέτοια και τόση η ταχύτητα της καθημερινότητάς σου, όπου μέχρι ν’ αντιληφθείς τι ακριβώς συμβαίνει γύρω σου, μερικές αποστάσεις έχουν πόντο τον πόντο μακρύνει τόσο όπου σηκώνοντας το κεφάλι για να δεις τι έγινε τελικώς, βλέπεις ολόκληρα χιλιόμετρα να έχουν ξανοιχτεί μπροστά σου τα οποία διέρχονται μέσα από βράχια, βουνά και γκρεμνά φθάνοντας έως και στις ιδιωτικές ερήμους. Τότε είναι που πάνω στο πείσμα ή η συνήθεια να ψελλίσεις κάτι, συμβαίνει το εντελώς φυσικό: να ακούς μόνο τον αντίλαλο της φωνής σου να επανέρχεται σε ‘σένα και να σε περιτριγυρίζει.
Δεν λέω κάτι το καινούργιο από τη στιγμή που όλα αυτά τα ήξερα από πολύ νωρίς, τα ένιωθα και τα ζούσα από πολλά χρόνια πριν, αλλά έτσι όμως που ήρθαν τα πράγματα, έστω και έτσι, ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα της συνάντησής μας αν και περιορίστηκε μόνο σε θερμές χειραψίες συνοδευόμενες με παγερά χαμόγελα. Γεγονός είναι ότι θα μπορούσαμε τουλάχιστον να πούμε κάτι παραπάνω και πέρα από τα συμβατικά, όμως προτιμήσαμε να διασκεδάσουμε την αμηχανία μας, αλλά νομίζω ότι βολευτήκαμε και οι δυο με την μετάθεση της ελπίδας την επόμενη φορά.
Ένα μέλλον χωρίς προσδιορισμό, πάντα γίνεται μια σανίδα στις αποτυχίες και στα ναυάγια του παρόντος, κι ας παριστάνεις εσύ ή ακόμα κι ας υποψιάζεσαι τις πιο τρικυμισμένες θάλασσες να γίνονται φουρτούνες στο μυαλό και στη ζωή σου. Και απόδειξη αυτού είναι το ότι μετά από μερικές εβδομάδες εσύ πέθανες, άλλη φορά δεν είχε ποτέ ξανά μαζί σου. Όμως εγώ, μη έχοντας τι άλλο να κάνω, προχωρώ και επιδίδομαι σε νοερούς διαλόγους μπροστά σε μια οθόνη που επιμένει η μαλακισμένη να σωπαίνει. Πες μου, ρε συ… Πες μου γαμώ την κοινωνία μου… Μόνο πες μου…