Ήταν δίφορη εκείνη η συκιά στο πίσω μέρος του σπιτιού μας, σε χώρο που αν και εκ του νόμου για ένα μεγάλο ποσοστό μας ανήκε ο πατέρας μου ποτέ δεν τον διεκδίκησε τι κι αν το μεγαλύτερο μέρος της σκέπαζε τα κεραμίδια του σπιτιού μας, αλλά ήταν τόσο παράξενος και στριμμένος ο θείος Αλέκος όπου κουβέντα δεν σήκωνε για να την κλαδέψει παρά και τις υποδείξεις των χωριανών. Οι τεράστιες κλάρες της μπερδεμένες με τα καλώδια της ΔΕΗ γίνονταν η αιτία πολλές φορές το χειμώνα να μας κόβουν το ρεύμα και ο θείος Αλέκος να μη δίνει σημασία εάν είχαμε κερί ν’ ανάψουμε για να δούμε ή κούτσουρο στεγνό για τη φωτιά προκειμένου να ζεσταθούμε.
Αρχές Ιουνίου ξεπρόβαλε η πρώτη φουρνιά σύκων (αυγόσυκα τα λέγαμε), τα διατηρούσε για κάνα μήνα περίπου μέχρι να φθάσει η δεύτερη, η κανονική δηλαδή, εκεί γύρω στις αρχές Αυγούστου. Καμία σχέση δεν είχαν αυτά τα σύκα με τα απλά που όλοι γνωρίζουμε ούτε και αυτά ακόμη τα λευκά της Εύβοιας διαφημιζόμενα. Εκτός του ότι ήσαν τεράστια στο μέγεθος, κατακόκκινα και μέλι σκέτο το εσωτερικό τους εγώ που την άραζα κάτω από τον βαθύ ίσκιο της ούτε καν φαγητό χρειαζόμουν (άσε που δεν είχαμε κιόλας τις περισσότερες φορές εδώ που τα λέμε) όταν οι γονείς έλειπαν από το σπίτι για αγροτικές δουλειές, απλώς γέμιζα ένα κουβαδάκι με σύκα επί δυο τρεις φορές τη μέρα που τύχαινε να λείπει και ο θείος διότι επρόκειτο περί σπαγγοραμμένου ανθρώπου, και την έκανα «ταράτσα» κατά το κοινώς λεγόμενο. Χόρταινα τόσο όπου αρκετές φορές μάλιστα με έπιανε το στομάχι μου, φούσκωνα, πρηζόμουν και έπρεπε να ευρεθεί ένας τρόπος ανακούφισης πέραν αυτού του κλασικού με την τοποθέτηση του δαχτύλου στον ουρανίσκο προκαλώντας εμετό, αυτός του χλιαρού νερού, πιο κόσμιος και ευγενής προκειμένου να ξαλαφρώσω κι όλα αυτά τα έκανα γιατί ο θείος ανύπαντρος με τη σύνταξή του, το κοπάδι του αλλά και ως ψάλτης στην εκκλησία του χωριού και πέριξ όπου τον ζητούσαν σε μνημόσυνα και κηδείες συν το ότι έπαιζε και κλαρίνο όπου τα οικονομούσε και από αυτή την πλευρά μια χαρά, «για τα τσιγάρα μου το κάνω» μας έλεγε, ενώ καπνιστής δεν υπήρξε ποτέ, ούτε μια δεκάρα δεν έβγαλε κάποτε να μας δώσει αν και έβλεπε ολοκάθαρα το τι σταυρό καθημερινά τραβούσαμε σε πολλά επίπεδα η δε μητέρα μου όσο μπορούσε του έπλενε τα ρούχα και τα σιδέρωνε για να είναι τσακιστός κι αλύγιστος ο θείος στις συναθροίσεις του με δεσποτάδες.
Ευλόγως να αναρωτηθεί κάποιος, ποία η σχέση των δικών μου σύκων τότε με αυτά που μας «ταϊζουν» σήμερα; Θεωρώ ότι αρκετές ομοιότητες έχουν με μία και μόνη διαφορά κι αυτή να έγκειται στο ότι τα δικά μου σύκα που έτρωγα ήσαν γαργάρι (ολοκάθαρα) και ουχί σκουληκιασμένα όπως τα σημερινά που σωρηδόν μας προσφέρονται είτε ως λύσεις μεσοβέζικες είτε για να κορέσουμε την πείνα μας έχοντες την αίσθηση του χορτασμένου, για να πάψουμε τις διεκδικήσεις μας, να φρενάρουν δικαιώματα και κεκτημένα μας τόσων χρόνων όπου σε μερικές ώρες μέσα, με τη Βουλή υπολειτουργούσα και με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να διοικούμεθα. Από την άλλη δε πλευρά – χωρίς βεβαίως να υποτιμάται ο κίνδυνος διασποράς της πανδημίας – να βομβαρδιζόμαστε καθημερινώς με το «Μένουμε Σπίτι», «Δεν προσφέρει σε κάτι η χρήση μάσκας» πριν ένα μήνα, «Καθίσταται υποχρεωτική η χρήση μάσκας» τώρα, τα τηλεοπτικά σποτάκια να δίνουν και να παίρνουν κουδουνίζοντας στην κυριολεξία τα μυαλά, ανοίγουν τα Γυμνάσια (ακόμα και τα Δημοτικά έχουν κατά νου ν’ ανοίξουν) για να τεστάρουν κατά την ταπεινή μου άποψη τις αντοχές μιας κοινωνίας για ένα εικοσαήμερο, λες και η χαμένη ύλη θα αναπληρωθεί άπασα (συνεπικουρούμενη με αυτή την της τηλεκπαίδευσης που προηγήθηκε χωρίς υπολογιστές όμως μεγάλο μέρος των μαθητών και όλη την υλικοτεχνική υποδομή που δεν κατείχαν) και να την προετοιμάσουν για το Φθινόπωρο που αναμένεται το νέο κύμα έξαρσης του ιού διότι κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν το αποκλείει και καθησυχασμός θα επέλθει λένε μόνο κι εφόσον ευρεθεί το εμβόλιο ή το φάρμακο. Ζούμε μέσα σε έναν διαρκή και καθημερινά τροφοδοτούμενο φόβο, πότε με το τραγούδι του Διονύση «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ…» όπου κάποτε το σιγομουρμούριζα μάλιστα, τώρα που προκαλεί τρόμο και αηδία ταυτόχρονα γυρίζοντας μου τα συκώτια ανάποδα, όλα κατευθυνόμενα, όλα στο βωμό της Πολιτικής Προστασίας να μη φυσήξει και μας συναχωθεί ο υπουργός γιατί χαθήκαμε χωρίς αυτόν, τα ίδια συμπτώματα αποκομίζω από τις επισκέψεις μου σε facebook, inbox,εφημερίδες, sites και κοινωνικές συναναστροφές. Όλων η τρίχα σηκωμένη κάγκελο και εν αναμονή άπαντες για το επερχόμενο σύντομα άγνωστο. Ποδεθείτε καλά, ντυθείτε καλά, προετοιμαστείτε για τις μέρες που έρχονται, για τα χρόνια που έρχονται, για τους καιρούς που θα ακολουθήσουν με τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, της παιδείας, της υγείας, του περιβάλλοντος, τις επιχειρήσεις γονατισμένες.
Φίλε μου Φανούρη και ‘συ Πολιτιστικέ μου Σύλλογε, πρότασή μου να περιμένουμε λίγο ακόμη μήπως και καταφθάσει εκείνη η Ευρωπαϊκή βοήθεια και την σκαπουλάρουμε κάπως..!, ειδάλλως ας ετοιμάσουμε (τότε) τα ατομικά μας σχοινιά για να κρεμαστούμε ατομικώς και ο καθείς από το δικό του δέντρο επιλογής. Προς το παρόν όμως, έστω και με την ψυχή στο στόμα, αντοχές, θυμό και κουράγια σας στέλνω αγαπημένοι μου.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr