Ο κ.Γιάννης Παπανικολάου είναι Οικονομολόγος και μεταξύ άλλων υπήρξε Ειδικός Σύμβουλος στο υπουργείο Εξωτερικών και Οικονομικός Σύμβουλος & Δ/ντης του Οικονομικού Γραφείου επί Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου.
Στη μνήμη του Γιάννη Καραχισαρίδη
«0 νομοθέτης Αριστείδης, ένας από τους εφτά μεγάλους σοφούς της αρχαιότητας, φημιζόταν σε όλη την επικράτεια για τους πρότυπους κι αυστηρούς του νόμους. Ένας από αυτούς ήταν το «Κείον το νόμιμον», ένα ιδιάζον έθιμο -μοναδικό στον ελλαδικό χώρο που εφαρμοζόταν στην αρχαία Κέα. Σύμφωνα με αυτό, όσοι υπερέβαιναν το 60οέτος της ηλικίας τους «αυτεκωνιάζοντο», αυτοκτονούσαν δηλ.με κώνειο. Ο πολίτης που ένιωθε ότι δεν είναι πλέον χρήσιμος στην κοινωνία λόγω γήρατος όφειλε να εκθέσει στους άρχοντες της πολιτείας τους λόγους της απόφασής του, ώστε να του δοθεί άδεια αυτοκτονίας. Παρουσία των συμπολιτών του και μετά από εορταστική ιεροτελεστία, εκτελούσε το χρέος του, πίνοντας πρόθυμα το κώνειο. Μ’ αυτόν τον τρόπο ικανοποιούταν η επιθυμία των ίδιων των πολιτών να αποχωρούν ακμαίοι κι υπερήφανοι. Σύμφωνα με την ιστορία, το τζιώτικο κώνειο ήταν αυτό που πήρε κι ο Σωκράτης για να φύγει από τη ζωή.»
Πηγή:www.destinationkea.com>to nhsi
Είναι γεγονός ότι στην εποχή μας κανείς δεν προτείνει, ανοιχτά τουλάχιστον, στους σημερινούς 60 + να αυτοκτονήσουμε, πάρα το ό,τι ίσως να το καλόβλεπαν κάποιοι που προσπαθούν να εξυγιάνουν το ασφαλιστικό σύστημα η να εξασφαλίσουν περισσότερα ελεύθερα κρεβάτια στις ΜΕΘ για νεότερους ασθενείς σε περιπτώσεις σοβαρών κρίσεων όπως η τρέχουσα ώστε να πάρουμε εμείς οι ίδιοι την ευθύνη να πεθάνουμε. Ώστε να μην κάνουν την τραγική επιλογή οι ίδιοι γιατροί όπως σε κάποια νοσοκομεία του εξωτερικού σε χώρες που τους ξέφυγε η κατάσταση την πρώτη περίοδο της κρίσης και είχαν φρακάρει από τον συνωστισμό οι ΜΕΘ.
Εγώ πάλι πιστεύω ότι όχι μόνο είμαστε χρήσιμοι άλλα ότι θά’ πρεπε η κοινωνία να μας έχει ώπα –ώπα όχι από συμπόνια αλλά γιατί είμαστε πολύ ιδιαίτεροι ως γενιά. Είμαστε ίσως οι τελευταίοι που κουβαλάμε ακόμα μέσα μας κάποια πράγματα που εκλείπουν σιγά σιγά και είναι κρίμα να χαθούν πριν τουλάχιστο “διασωθούν” σε κάποιο λαογραφικό μουσείο.
Εγώ πάντως αισθάνομαι πολύ τυχερός που πρόλαβα:
Nα ακούσω από τον παππού μου ιστορίες από πραγματικό πόλεμο όπου κάποιοι που περπατούσαν στους δρόμους έπρεπε να περάσουν πάνω από πτώματα πεθαμένων από την πείνα
Να μάθω από ανθρώπους που έλαβαν οι ίδιοι μέρος ότι αν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε δεν είναι καθόλου απίθανο να “συρθούμε” σε κάποια μορφή “εμφύλιου”.
Που πρόλαβα να χαρώ ως παιδί το ποδόσφαιρο όχι πωρωμένος πάνω σε ένα καναπέ παίζοντας μόνος μου με το τελευταίο μοντέλο του playstation αλλά με αληθινό παιγνίδι με δερμάτινη μπάλα με άλλα παιδιά όπου το εμπέδωσα απόλυτα ότι όταν χάνεις γκολ η ακόμα χειρότερα, αν φάει εξ αιτίας σου γκολ σε “βρίζει” όλη η ομάδα.
Που καμάρωνα όταν μπήκα με εξετάσεις στο Βαρβάκειο και αισθανόμουν επί έξη χρόνια ότι μ ‘αρέσει η αξιολόγηση, η δίκαιη φυσικά, γιατί έτσι “ανταμείβονται” οι προσπάθειες μου.
Που πρόλαβα να περιμένω σε πάρτι ένα μεγάλης διάρκειας μπλουζ για να ζητήσω σε χορό την κοπελίτσα που μου άρεσε.
Που ο πιο δημοφιλής στη παρέα ήταν αυτός που έπαιζε ωραία κιθάρα και ότι είχε πλάκα να αισθάνεσαι “μικρός ήρωας” επειδή τολμούσε η παρέα να τραγουδά τα “παράνομα” του Μίκη.
Που βιώσαμε αλλιώς τι σημαίνει δημοκρατική φοιτητική διεκδίκηση με τη κατάληψη της Νομικής και το Πολυτεχνείο και όχι κτίζοντας ψιλομαστουρωμένοι με τούβλα την πόρτα καθηγητικών γραφείων
Που ζήσαμε άμεσα την μεγάλη προδοσία της Κύπρου.
Που πανηγυρίζαμε σαν τρελοί όταν νομίζαμε ότι θα έλθει η μεγάλη Αλλαγή.
Εξ άλλου μόνο σε περιοχές με την κουλτούρα του Far-West συνήθιζαν να σκοτώνουν τα αλόγα όταν γεράσουν
Για να έλθουμε και στο παρόν. Την “επόμενη μέρα” μετά την τιθάσευση της πανδημίας,θα πρέπει να ξανασχεδιάσουμε τα περισσότερα πράγματα από την αρχή.
Θα βιώσουμε πρωτόγνωρες προκλήσεις οικονομικές, αξιακές, κοινωνικές και σε τελευταία ανάλυση πολιτικές με την ευρύτερη έννοια.
Το νέο motto θα πρέπει να είναι η αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη διαχείριση της αλληλεξάρτησης, που στη τελική σημαίνει ότι όλοι εξαρτόμαστε από όλους. Ότι οι κάθε είδους κοινωνικοί “τζαμπατζήδες” βλάπτουν σοβαρά την κοινωνική υγεία. Και ότι μαγκιά είναι να αξιοποιείς όπως οι παλιές νοικοκυρές και να συνθέτεις ό,τι χρήσιμο υλικό βρίσκεται στη κουζίνα σου η στο κοινωνικό σύνολο και όχι να προσπαθείς να μιμηθείς αυτά που προτείνει από τηλεοράσεως ο κάθε Πετρετζίκης σε ανθρώπους που στο άμεσο μέλλον μπορεί έστω και προσωρινά να πουν το ψωμί ψωμάκι λόγω των οικονομικών συνεπειών της υποχρεωτικής αλλά τελικά σωτήριας καραντίνας .
Υ.Γ.
Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο μου για το site iPorta που κάνει μια πολύ υψηλού επιπέδου έντιμη προσπάθεια στην δύσκολη εθνικά περιοχή του Ανατολικού Αιγαίου. Γράφουν σε αυτό εκτός από την “ψυχή” του και εκλεκτοί φίλοι όπως ο Γιώργης Γραμματικάκης, ο Γιάννης Πανούσης, ο Πάνος Μπιτσαξής και ο Νίκος Σταθόπουλος. Συγγνώμη αν παραλείπω κάποιον. Αντιλαμβάνομαι ότι έχασαν πρόσφατα κάποιο καλό φίλο. Από αυτά που διάβασα τους ζηλεύω που πρόλαβαν. Εγώ δυστυχώς δεν είμαι τόσο τυχερός. Θα προσπαθήσω μέσα από τα κείμενα του να τον γνωρίσω καλύτερα . Από τη δική του πλευρά αυτός δεν θα έχει την ίδια δυνατότητα. Έχω την διαίσθηση ότι θα γινόμασταν και με τον Γιάννη καλοί φίλοι. Παίρνω, λοιπόν, την πρωτοβουλία να το αφιερώσω στη μνήμη του.
Τέλος για να έχουν την ευκαιρία να το δουν και κάποιοι “φίλοι” όχι μόνο από τους ανήκοντες στην ίδια “ευπαθή” ομάδα από το Facebook θα το αναρτήσω και εκεί.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr
