Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών
Επτάμισι, οκτώ, σίγουρα είναι πρωί.
Μια αίσθηση, ξεραμένου ξύλου κυκλοφορεί, παντού
Το αλάτι της θάλασσας, απ’ τον αγέρα, φερμένο κολλάει πάνω του
Νοιώθει την αίσθηση του πάγου και της αλμύρας στο πρόσωπο.
Ο χτεσινός πορφυρός, γεμάτος φλέγμα, ορίζοντας χαμογελάει αυτάρεσκα.
Τώρα εγώ, γιατί είμαι εδώ;
Μια γραμμή χαράζει ανάμεσα στο φως και τα σχεδόν πέτρινα ερείπια
Ονειρεύεται το πράσινο χυμένο χρώμα των ματιών.
Η αίσθηση των απουσιών, διάθεση εντοπισμού
Στον κοντινό ορίζοντα, τα ταξιδιάρικα, σύννεφα, έχουν μέσα τους την αίσθηση της ευθραυστότητας.
Κουλουριάζει μέσα του, σαν σπαραγμένο έμβρυο τη φράση «νοιώθω μόνη», «νοιώθω μόνος».
Ανακαλύπτει πως έμαθε να κλαίει, για σωστά πράγματα σε λάθος στιγμές.
Κολλημένη σκουριά σε λάθος εμμονές.
Η φθορά δεν χαρίζεται, την αποκτάς
Όπως την Ασυγχώρητη αλαζονεία
Υπάρχουν λέξεις που σε δένουν σφιχτά και πράξεις που σε απομακρύνουν.
Όλα αυτά είναι Περπατησιά στη μοναξιά.
Στο καθρέπτη που δεν του μιλά
Ψάχνει να δει
Γιατί
όταν η μουσική γεμίζει τη ατμόσφαιρα
ο Θεός σιωπά;
Μόνο στη Ρόδο
Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων,
Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»