«Περπάτησα μέσα σε φαράγγια κι απάτητα βουνά, διέσχισα αχανείς κι αφιλόξενες πεδιάδες στην κάψα του Καλοκαιριού, με στείλατε σε άγνωστα χωριά όπου εδώ και χρόνια έχουν ερημώσει από κατοίκους, ακόμα και σε κοπάδια με τσοπάνηδες έφθασα αλλά κανένας τους δεν γνώριζε να με πατήσει κι όλη τη μέρα χτυπούσα μέχρι που βράχνιασαν τα ηχεία των τηλεφώνων τους, και ούτε ένα ‘ευχαριστώ’ δεν άκουσα, τόσο από τον κόσμο που συνάντησα στις διαδρομές μου όσο κι από τον αποστολέα τον υπουργό μου που με χρησιμοποίησε. Επί τρία χρόνια τώρα, από την εποχή του κορωνοϊού μέχρι τις πρόσφατες πλημμύρες στην Θεσσαλία, αδιάκοπα σας παρέχω τις υπηρεσίες μου χωρίς μια μέρα άδεια κι ανάσας να μου χορηγήσετε. Κανένας δεν με ρώτησε αν δίψασα, αν πείνασα, αν έσκισα τα ρούχα μου ανάμεσα από τα πουρνάρια που περνούσα αλλά το κυριότερο κανένας σας δεν νοιάστηκε εάν έπρεπε κι εγώ ως αριθμός – όλοι σας δεν είστε κι από ένας αριθμός, γιατί εκπλήσσεστε τάχα; – να ικανοποιήσω τις βασικές μου ανάγκες π.χ. την ούρηση και την αφόδευση!».
«Έχω λογαριασμούς να επιλύσω μαζί σας και μάλιστα μ’ εσάς αγαπητό μου υπουργείο, Προστασίας που το λέτε, όταν με στέλνατε να ηχώ ακόμα και σε ημιδιαμονής ξενοδοχεία από την στιγμή που γνωρίζατε ότι μπορεί εκεί να έχουν καταφύγει είτε ερωτευμένα ζευγαράκια προκειμένου να επιβεβαιώσουν την αγάπη τους ή να επανασυνδέσουν την διαλυμένη σχέση τους ή απλώς και για ένα απεριτίφ, είτε ακόμα και κάποιοι που ταξίδευαν και είχαν ανάγκη ανάπαυσης ολίγων ωρών, κι εγώ τους προξενούσα χαλάστρα! Γνωρίζετε κύριε υπουργέ πόσες μούντζες δέχτηκα, πόση αδιαφορία εισέπραξα όταν δεν πατούσαν το Ο.Κ. μου για ν’ αντιληφθώ κι εγώ ότι εξετέλεσα την αποστολή μου την οποία μου είχατε αναθέσει;».
«Ως 112, παραπονιάρης αριθμός δεν είμαι, ούτε τα εύσημά σας επιζητώ κύριε υπουργέ της Προστασίας, το άγχος μου αναζητώ ν’ αναγνωρίσετε – τουλάχιστον – και το συγγνώμη που εγώ δεν είπα παραδίδοντας το SMS, με το οποίο δεν με είχατε φορτώσει να μεταφέρω προς τους πολίτες όπου κάθε λίγο και λιγάκι τους παρέδιδα».
«Εάν με ερωτούσατε κύριε υπουργέ της Ανθρώπινης Προστασίας ποία ήταν η φορά εκείνη που έφθασα στο ‘Αμήν’, που έκλαψα κι εγώ ως αριθμός-άνθρωπος από τις τόσες παραδόσεις που έκανα εδώ και τρία χρόνια περίπου που κάνω αυτή τη δουλειά, θα σας έλεγα ότι έχω συγκρατήσει εκείνη που ενώ εγώ έφθανα στην Δαδιά, οι πυροσβέστες με τους εθελοντές ανέσυραν τα 14 απανθρακωμένα κορμιά και τα έβαζαν σε τσουβάλια ρίχνοντάς τα πάνω στο στρατιωτικό όχημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιπες αποστολές μου ήταν πιο χαλαρές. Εξ άλλου, τι 112 είμαι όταν ξεπερνώ σε ταχύτητα κι αυτά τα σύγχρονα 100τό σας;»
«Μετά και από την τελευταία μου αποστολή που εξετέλεσα επιτυχώς – συγγνώμη για την έπαρση κύριε (νέε) υπουργέ – στον Θεσσαλικό Κάμπο, καιρός νομίζω ότι είναι να κάνω κι εγώ τις διακοπές μου, και μη θεωρήσετε ότι εννοώ την προβληματική μου μετάδοση, ως αριθμός-άνθρωπος που είμαι για να μη ξεχνιόμαστε, και αχρείαστος να καταστώ, να!, σας το ορκίζομαι ως 112, αλλά όπως βλέπω τα πράματα, την Πολιτική κατάσταση όσον και τα καιρικά φαινόμενα, πάλι θα ξαναπιάσω δουλειά εκεί προς το Χειμώνα σας, όταν ο Κηφισός κι ο Ιλισσός από τώρα έχουν αρχίσει να θυμώνουν και να προετοιμάζονται. Καλά φουσκώματα να έχετε κύριε υπουργέ της Προστασίας, και όχι από υπερηφάνεια αυτή τη φορά του στέρνου σας αλλά των μπατζακιών της αδιάβροχης και πολυποίκιλτης φόρμας σας, όπως αυτή με την οποία ενδύεται ο κύριος Αρτοποιός».