Ήθελα κάτι να γράψω, κάτι να πω, σπουδαίον ον και μέγεθος έχον και αξία βαθιά εμπεριέχον, αλλά μπερδεύτηκα με κάτι λίστες για ψώνια, κάτι λογαριασμούς, κάτι συμμαζέματα, συγυρίσματα, τακτοποιήσεις, κάτι το ‘να, κάτι τ’ άλλο…
ε, δεν μπορείς να είσαι και μονίμως βυθισμένος μέσα στα μεγάλα ζητούμενα του σύμπαντος κόσμου και να παλινδρομείς μεταξύ μηδενός και απείρου, είναι κάτι ώρες που το μικρό, το έλαττον (όχι χριστουγεννιάτικο πάντως) θέλει την προσοχή σου διότι αν ξαμολήσεις την υπερωκεάνεια ευαισθησία σου και ξημεροβραδιάζεσαι σε προτροπές τύπου «ας γεμίσουμε με αγάπη τον κόσμο» και «ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις» και «λαβ ιζ ιν δι έαρ» (που πάγκαλα είναι, δε λέω…), τότε υπάρχει ο κίνδυνος να έρθει το έαρ και η λαμπρή κι ο κώλος να είναι γδυτός που έλεγε και η θεία Χριστίνα («γλυκός ο ύπνος το πρωί, γδυτός ο κώλος τη Λαμπρή») και ακολουθώντας του Βολταίρου την προτροπή λέω να φροντίσω κι εγώ το μικρό μου το περιβολάκι κι ας μη έχω περιβολάκι αλλά έναν χώρο με ανθρώπους δικούς που έτσι και τον παρατήσω για να μάθουν οι άλλοι πόσο νοιάζομαι για όλου του κόσμου τα ορφανά και τα κατατρεγμένα, θα ορφανέψει και θα μαμουνιάσει και θα με κατατρέχουν τα «εφ ημίν» που δεν τα πρόσεχα με το μυαλό μου στα «ουκ εφ ημίν» (βρεδεμασχέζεις κι εσύ, ρε Επίκτητε…) και που δίπλα μου ήταν και είναι, τα εφημίν εννοώ, και την έγνοια μου και τη φροντίδα μου ζητούν και θέλουν κι όχι την τρέλα του μεγαλείου μου που γαμοτηνατυχία μου δεν είμαι όσο αριστοκράτης θα ‘θελα, οβ ιντιπέντεντ μινς ―που έλεγε και ο Φρανκ Σινάτρα―, να μην έχω ανάγκη τη δουλειά και να ασχολούμαι απερίσπαστος με την εργασία μου και να μη λέω στο σίτεμά μου «ποιος χέστηκε τι έδειχνε η νιότη μου;». Που, έτσι κι αλλιώς, άλλος έγινα. Αλλά κι εκείνος που του ‘δειχνε η νιότη του πως θα γινόταν άλλος, άλλος έγινε τελικά αλλά άλλος από τον άλλον που του έδειχνε η νιότη του.
Καλά να είμαστε και να διαβάζουμε.
Διότι κάθε τρεις και λίγο μας εξετάζει η ζωή.
26 Ιανουαρίου 2019
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr