Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ
Με συγκινεί βαθιά αυτός ο διακριτικός τρόπος
με τον οποίο συνοδεύει ο γέρο σκύλος το αφεντικό του
όταν βγαίνουν βόλτα στο πάρκο οι δυο τους.
Πως του αφήνει τη πρωτοβουλία ώστε να νομίζει
ότι αυτός τον οδηγεί ενώ συμβαίνει το αντίθετο.
Απλά ο γέρο σκύλος βγάζει βόλτα, κάθε μέρα,
τον ηλικιωμένο του ιδιοκτήτη στο πάρκο.
Τους βλέπω να κινούνται αργά στο πεζοδρόμιο
να περιμένουν το φανάρι κοιτώντας ο ένας
τον άλλον στοργικά, θαρρείς και είναι οι μόνοι
τρυφεροί σ’ έναν σκληρό κι αδιάφορο κόσμο.
Ο γέρο σκύλος κάθε τόσο κοντοστέκεται
και κοιτάζει τον συνοδό του αν ακολουθεί
αν κουράστηκε, αν λαχανιάζει, αν τον πιέζει το λουρί.
Κάνει, τάχα μου, πως χαζεύει ένα λουλούδι,
ή, πως σηκώνει το πόδι για πιπί στο δέντρο.
Συνθηματικά είναι όλα αυτά και σαν κινήσεις
αβροφροσύνης. Συμπεριφορές είναι που
συνηθίζουν, ακόμη, οι σκύλοι κι έχουν ξεχάσει
πολλοί άνθρωποι. Πάνω απ’ όλα προσέχει
τον γέρικο σύντροφό του να μην εκθέσει,
να νοιώθει πως αυτός έχει την πρωτοβουλία
ώσπου να γυρίσουν και οι δυο ασφαλείς
στο σπίτι για μιαν, ακόμα, ημέρα…
(από το βιβλίο ” Τραγούδια για το Πένθος”. Εικονογράφηση: Ο φίλος μου Στέλλιος Σκούλος, εκ Θεσσαλονίκης)