Ο Αλέξανδρος Μπέμπης θυμάται…
… που την είδε να κρέμεται στο μανταλάκι το 1976 και άπλωσε το χέρι του για μια ανεπανάληπτη χειραψία.
Μετά από άπειρα πεισματικά ”όχι”, ήρθε η ώρα του δύσκολου ”ναι”.
Και ένα ”επί τέλους”ανακούφισης βγήκε από το στόμα της συμβίας.
Πιάνω στα χέρια μου τυχαία ένα τεύχος. Σεπτέμβριος 2001.
Πού να ήμουν τότε; Τι να έκανα; Πόση σημασία μπορεί να έχει;
Ανοίγω-όπως γινόταν πάντα κάθε πρώτη του μήνα-στη σελίδα του.
…”Μετά από 40 ολόκληρα χρόνια στο επάγγελμα,η συνειδητοποίηση ότι μπορεί και να αντιμετωπίζεις το κενό πονάει.
Το μόνο που σε κρατάει είναι ότι τα κείμενά σου μπορεί να άνοιξαν μια μικρή πόρτα για μερικές χιλιάδες νέους και νέες
που έγιναν μηχανικοί,σχεδιαστές,επιστήμονες και τεχνικοί”…
Και υπεύθυνοι πολίτες, θα συμπλήρωνα Κώστα Καββαθά.
Κάθε πρώτη του μήνα, μου άνοιγες διάπλατα ένα τεράστιο παράθυρο και έβλεπα το μέλλον. Και όχι μόνο.
Και αυτό δεν ξεχνιέται ποτέ,γιατί είναι πλέον ολόκληρη ζωή που δεν μπορούν να διαγράψουν τα μερικά κιλά άψυχο χαρτί που ήρθε η ώρα να αποχωριστώ.
4 ΤΡΟΧΟΙ.
Κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.
Υ.Γ. Αν ενδιαφέρεται κάποιος συλλέκτης,τα τεύχη είναι σε άριστη κατάσταση μέσα σε χαρτόκουτα.
