Τον Γιάννη Καραχισαρίδη τον συνάντησα μία φορά στην ζωή μου.
Ήταν τον Σεπτέμβρη του 2016.
Τον Απρίλη εκείνης της χρονιάς μου είχε ανοίξει την “Πόρτα” και με είχε καλωσορίσει η Τζίνα αρχίζοντας την συνεργασία μας.
Μου είχε κάνει εντύπωση που η Πόρτα” είχε -και συνεχίζει βέβαια να έχει -πάρα πολλά φωτεινά μυαλά ως συνεργάτες.
Για χρόνια κάθε Σεπτέμβρη επισκέπτομαι την πατρίδα για διακοπές.
Έτσι εκείνη την χρονιά ζήτησα από την Τζίνα αν ήταν δυνατόν να προγραμματίσει μια συνάντηση με τους συνεργάτες της “Πόρτας” τον καιρό που θα ήμουν Ελλάδα.
Συναντηθήκαμε στο Μοναστηράκι για ένα ποτό.
Δεν μπόρεσαν να έρθουν όλοι αλλά ο Γιάννης ήταν εκεί.
Συστηθήκαμε και εκτός από λίγες τυπικές κουβέντες που ανταλλάξαμε δεν είχαμε άλλη επαφή. Ήθελα βλέπετε να τους συναντήσω όλους.
Από εκεί και πέρα η μόνη επαφή ήταν με τα κείμενα του τα οποία διάβαζα με πολύ ενδιαφέρον γιατί το κάθε θέμα που έπιανε -κι έπιανε πολλά- το ανέλυε με μια ξεχωριστή ματιά. Είχε την ικανότητα να σε κάνει να πεις “σωστά, λογικά, πώς δεν το σκέφτηκα”; Είχε αυτή την φρεσκάδα σκέψης.
Εδω στην Αμερική αυτός που έχει αυτή την ικανότητα ανάλυσης λέμε ότι έχει “horsesense” και στην ζωή μου δεν συνάντησα πολλούς που την κατείχαν. Ήταν πράγματι ξεχωριστός.
Καλό ταξίδι Γιάννη και να ξέρεις ότι η μια και μοναδική συνάντηση μας ήταν αρκετή για να μην σε ξεχάσω.
Θα μας λείψεις…θα μου λείψεις.
Διαβάστε την Ενότητα του Γιάννη Καραχισαρίδη στην Πόρτα υπό τον τίτλο