Ακούει τον ψίθυρο του αέρα / των δένδρων υπόκλιση , χαμένη γαλήνη
ένα βήμα πριν το μισεμό, είναι, ή τη δόξα
το τύμπανο αργόσυρτα, σχεδόν πένθιμα, μετρά αντίστροφα τον χρόνο
Ό,τι απομένει
Μπροστά του ένας σχισμένος, ακανόνιστος βράχος, Ο Λαβύρινθος
ο Μινώταυρος μέσα του κυριαρχεί, ως να είναι η αρχή μιας βουβής προσδοκίας,
μα είναι η επιστροφή, που δεν ξέρει αυτή σκέφτεται
Η Αριάδνη ανησυχεί, στα χέρια της ο μίτος
Νιώθει τη δόνηση της καρδιάς / το βλέμμα
το χέρι της, απαλά στον ώμο του ακουμπά
Πικρά μέσα της χαμογελά
Το ίδιο σκηνικό, το έχει ζήσει, ξανά και ξανά
Το μίτο του δίνει
Η Αριάδνη, γνωρίζει
Πως, Δοκιμασία είναι η επιστροφή
Μα! Ελπίζει
Αρκεί, από τα χέρια του το μίτο της, μη χάσει
Ο γυρισμός, φως, μαύρο πέπλο, ο Χωρισμός
Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών
