Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος μεειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical Anthropology
Catering-Συνέδρια-Γάμοι-Βαπτίσεις-Εκδηλώσεις
Απ.Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στ.Διαγόρας)-Ρόδου-Λίνδου (ΙΚΑ)-Λεωφ.Κρεμαστής-Πηγές Καλλιθέας (Μάϊος-Οκτώβριος)
Όταν ντύνεις το αυτονόητο με τον μανδύα του χρόνου (timing) το κάνεις να φαίνεται πάντα ως είδηση. Ο Biden λοιπόν μίλησε επιτέλους γι’ αυτό που έπρεπε να είχε δρομολογηθεί από την αρχή της πανδημίας : να γίνουν δημόσιες οι πατέντες των εμβολίων.
Τώρα, αφού πουλήθηκαν δισεκατομμύρια εμβόλια και κέρδισαν πολλά δις οι εταιρείες, ας κάνουμε λοιπόν τις πατέντες τους δημόσια και αναγκαία αγαθά.
Τώρα, αφού αρρώστησαν και πέθαναν κάποια εκατομμύρια άτυχοι. Τώρα, που πεθαίνουν μαζικά οι άνθρωποι στις πολυπληθείς χώρες, και το ανακοινώνουν ως είδηση στατιστικής τα δυτικά ΜΜΕ.
Η πανδημία έδειξε ότι η ανθρωπότητα πάσχει από ασύμμετρη κατανομή τεχνογνωσίας και καινοτομίας. Από μη καθολική ωφέλεια στην διάχυση της επιστημονικής γνώσης. Πάσχει από έντονες διαφοροποιήσεις στις καμπύλες έρευνας και ανάπτυξης ανα χώρα και ανα ήπειρο. Και από ένα καθεστώς «μη δίκαιης» διακίνησης των ιδεών και των επιστημονικών ανακαλύψεων του ανθρώπινου κεφαλαίου και της γενικής διάνοιας.
Ο ρυθμός μεγέθυνσης της γνώσης δεν διαχέεται έτσι εύκολα διεθνώς όσο νομίζουμε ότι το έκανε επι δεκαετίες η παγκοσμιοποίηση ( βλ. Baldwin, Mazzucato, Milanovic). Ο κορονοιός είναι το πρώτο παγκόσμιο γεγονός που αποδομεί τον μύθο της εξατομίκευσης του οφέλους από την εξαγωγή τεχνογνωσίας ( από ανεπτυγμένες χώρες) των ιδιωτικών ευρεσιτεχνιών.
Έχουμε ανάγκη να απαλλαγούμε από την «τεχνητή νοημοσύνη του κεφαλαίου» που πρώτα «επιβραβεύει» τους κατέχοντες την κρίσιμη πληροφορία και την τεχνολογία αιχμής, και μετά το κοινωνικό σύνολο. Για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει εξόρυξη δημόσιας προστιθέμενης αξίας από εκείνα τα προϊόντα της ανθρώπινης διάνοιας που ωφελούν την ανθρώπινη επιβίωση. Δεν πρόκειται για υπερβατική ψευδαίσθηση αλλά για δυνητική πραγματικότητα.
Φάρμακα και εμβόλια -για μια πρωτόγνωρη παγκόσμια ασθένεια από έναν φονικό ιο -έπρεπε να είναι ανοιχτά προϊόντα, κοινωνικού κεφαλαίου, ομότιμης παραγωγής και συλλογικής νοημοσύνης, άσχετα αν παράγονται σε ιδιωτικά εργαστήρια.
Γι αυτό πρέπει στα χρηματοδοτούμενα οικοσυστήματα έρευνας και ανάπτυξης να «συσσωρεύεται» πάντα και δημόσιο συμφέρον.
Η ζωή δεν τιμολογείται ούτε απεικονίζεται σε κανένα κερδοφόρο ισολογισμό. Η υγεία δεν είναι διαπραγματεύσιμο εμπόρευμα. Οι κυβερνήσεις και ο ΠΟΥ όφειλαν να σώσουν τον κόσμο γρηγορότερα: να ζητούσαν άρση της πατέντας για κάθε εμβόλιο, και να τα χαρακτήριζαν με νόμο «δημόσια αγαθά»
ΥΓ. Η προσπάθεια να εμφανιστεί ότι ενδέχεται να επιφέρει καθυστερήσεις και στρεβλώσεις η διεθνοποίηση της έρευνας και της παραγωγής είναι το έσχατο καταφύγιο της θεωρητικής μεροληψίας.