Ένας θεατρίνος περιόδευε κάποτε από περιοχή σε περιοχή και έδινε διάφορες παραστάσεις στον κόσμο που ερχόταν να τον δει. Αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος για να κερδίζει τα απαραίτητα προς το ζην, είχε συνηθίσει έτσι και αλλιώς στα λίγα και δε ζητούσε τα πολλά. Μοναδική του συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια, μία μαϊμού με την οποία ήταν φίλοι εγκάρδιοι και αγαπημένοι και η οποία τον βοηθούσε σε όλα του τα θεατρικά.
Η μαϊμού τόσα χρόνια και εκείνη είχε γυρίσει πολιτείες και πολιτείες, είχε μοιράσει χαμόγελα σε τόσα μικρά παιδιά και απολάμβανε την ξεγνοιασιά της. Όμως, ένα κομμάτι του εαυτού της αποζητούσε περισσότερη ασφάλεια, περισσότερη άνεση και πλούτη, είχε κουραστεί πια από τις κακουχίες και τις μετακινήσεις μέσα σε κρύους καιρούς. Πολλές φορές ζήλευε εκείνες τις μαϊμούδες που μαζί με άλλα ζώα περιόδευαν σε τσίρκα και απολάμβαναν ύπνο σε μαλακά στρώματα και μεγάλες ποσότητες φαγητού. Ήθελε και εκείνη να γίνει μία από εκείνες, αλλά σκεφτόταν και το φίλο και συνοδοιπόρο της όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήθελε να προδώσει τη φιλία τους και να τον πληγώσει τόσο πολύ με το να τον εγκαταλείψει.
Όμως, μετά από ημέρες, άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να διεκδικήσει τη ζωή που πίστευε πως της αξίζει. Έτσι ένα πρωί αποφάσισε να αφήσει το θεατρίνο πριν εκείνος ξυπνήσει και να εξερευνήσει καινούργια μέρη. Περπατούσε, περπατούσε, περπατούσε.. ώσπου ξαφνικά, είδε μία μεγάλη κλούβα τσίρκου από μακριά η οποία κατευθυνόταν στο κέντρο της πόλης – μάλλον για κάποια παράσταση.
Αποφάσισε να ρισκάρει και να βρει κάποιον υπεύθυνο, ώστε να του εκδηλώσει το ενδιαφέρον της για να γίνει και εκείνη μία από αυτούς. Μα την ώρα της αναζήτησης, ακούει μία φωνή που την καλούσε και φαινόταν που έβγαινε από πολύ κοντά. Γύρισε τότε και είδε μία μαϊμού μέσα σε ένα κλουβί η οποία ήταν ντυμένη με μία στολή και γύρω της υπήρχαν διάφορα παιχνίδια.
-Σου φώναζα εδώ και τόση ώρα! της είπε. Πόσο χαίρομαι που βρίσκω μία από εμάς που είναι ελεύθερη.
-Μη χαίρεσαι, διότι ψάχνω για αναζήτηση δουλειάς, θέλω να γίνω μία σαν εσάς. Τόσα χρόνια γυρίζω στους δρόμους και δίνω παραστάσεις, κουράστηκα πια. Θέλω να έχω ανέσεις, να κοιμάμαι σε πουπουλένια στρώματα και να τρώω όσο φαγητό θέλω, απάντησε η επίδοξη μαϊμουδίτσα.
-Αχ, καλή μου φίλη! της απάντησε ξανά η φυλακισμένη μαϊμού. Πόσο σε ζηλεύω που είχες την ελευθερία σου όλα αυτά τα χρόνια! Να ήξερες πόσα έχουμε και στερηθεί και εγώ και όλες οι άλλες σαν εμάς που βρισκόμαστε εδώ μέσα! Σε πόσες ταλαιπωρίες υποβαλλόμαστε καθημερινά για να διασκεδάζουμε τους άλλους και να γινόμαστε εμείς οι ίδιες ερείπια. Μη φανταστείς, ούτε καλό φαγητό μας δίνουν, το κρατάνε για εκείνους. Είχες κανέναν μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια;
-Ναι, ήμουν με έναν φίλο μου θεατρίνο, περιοδεύαμε όλες τις πόλεις και διασκεδάζαμε τον κόσμο. Ήμασταν φτωχοί, αλλά είχαμε ο ένας τον άλλον.
-Κανένας δεν είναι φτωχός, απάντησε ξανά η φυλακισμένη μαϊμού, όταν έχει την ελευθερία του και κάποιον που να τον αγαπά. Μη θυσιάσεις την ελευθερία σου, μη γίνεις μία σαν εμάς που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και ζούμε για λογαριασμό άλλων. Φύγε όσο προλαβαίνεις, επέστρεψε στον καλό σου φίλο και συνέχισε την απλή αλλά ελεύθερη ζωή σου.
Η μαϊμού σκέφτηκε για λίγο όλα αυτά τα λόγια. Ναι, είχε δίκιο, πόσο λάθος είχε κάνει! Ήταν δυνατόν εκείνη, ένα τόσο ελεύθερο και ατίθασο πλάσμα να θυσιάσει την ελευθερία της για λίγη άνεση παραπάνω; Να γυρίσει την πλάτη στον καλό της φίλο; Όχι!
Έτσι, αποφάσισε να πάρει το δρόμο της επιστροφής, να επιστρέψει στην απλή της ζωή που όμως της παρείχε το αγαθό της ελευθερίας.
Από μακριά, ο φίλος της και θεατρίνος όταν την είδε, έτρεξε και την αγκάλιασε με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Η μαϊμού του εξήγησε τότε το λάθος της και υποσχέθηκε πως δε θα τον άφηνε ξανά διότι η φιλία και η ελευθερία είναι τα ανώτερα αγαθά που μπορεί να απολαύσει ένας άνθρωπος.
Έκτοτε, συνέχισαν αχώριστοι και αγαπημένοι, την πορεία τους στη ζωή…
H Μαρία Σκαμπαρδώνη είναι Δημοσιογράφος και Αναγνώστρια της iΠόρτας
