Ο πίνακας που συνοδεύει το άρθρο είναι της Σταυρούλας Ποδαρά, σπουδάστρια Νοσηλευτικής
Στέκεται σε μια γωνιά ακίνητη
Ανάμεσά της τ’ αγριεμένα μεσάνυχτα.
Η μοναξιά κατέβαλε τον κόσμο της.
Το κάθε τι, την τρομάζει.
Ακόμα και το πιο ελαφρύ μουρμουρητό,
όπως αυτό που γλιστρά απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο.
Τόσος κόσμος έξω ακίνητος …..
Τόσος κόσμος μέσα χαμένος!
Θρήνος στριμωγμένος σε κτυπήματα καρδιάς.
Τι μπορεί να συμβαίνει;
Μια χούφτα νότες στριφογυρίζουν στο μυαλό της.
Την χαλύβδωσαν, την άλλαξαν οι χορτασμένες κατανοήσεις.
Που παρελαύνουν σχεδόν καθημερινά απ’ τη ζωή της.
Πεταμένες υποσχέσεις.
Πάντα ίδιες, σκόρπιες σαν τα σύννεφα.
Φεύγουν και έρχονται.
Στο τέλος ξεσπούν!
Τόσος πόνος….
Τόσα λόγια…
Τώρα δοκιμάζει ξανά τις αντοχές της!
Γιατί τόσο κενό;
Κάπου θέλει να ακουμπήσει.
Δεν μπορεί μόνο στον άγγελο της.
Πώς; Πού; Ποιος;
Μέσα σε καταιγίδα οι αισθήσεις.
Υπάρχει κάτι που απομένει;
Ναι !
Κάτι που δεν το θρηνεί.
Μαζεύει τα σκορπισμένα της κομμάτια.
Να τα ενώσει με ό,τι γύρω της είναι αληθινό.
Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών
