Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical Anthropology.
Μακάβριο, αλλά ανακοινώθηκε ότι το μόνο που εξαιρείται είναι η ….μεταφορά νεκρού (! ) από την υποχρέωση έκδοσης ψηφιακού παραστατικού. Οι πάντες οφείλουν να εκδίδουν ψηφιακά το δελτίο αποστολής οποιουδήποτε “αντικειμένου” διακινούν – από και προς άλλους…
Η μπίζνα ( βλ πρωτοσελδιο ΕφΣυν 24/10 και ανάλυση Π. Κοσμά) είναι τεράστια και ένα ολιγοπώλιο παρόχων λογισμικού έκδοσης παραστατικών, θα εισπράττει κάθε μήνα λεφτά από περίπου ένα εκατομμύριο μικρομεσαίους ( οι οποίο ακόμα και όταν στέλνουν παραστατικά στο Δημόσιο πρέπει μόνο μέσω αυτών των παρόχων να το κάνουν )
Η ζωή και η εργασία γίνονται “ψηφιοποιημένη απόδειξη» σχεδόν για τα πάντα. Ο αυτοαπασχολούμενος επαγγελματίας πρέπει να αγοράσει και να εγκαταστήσει στο γραφείο ή στο μαγαζί του ολοένα και πιο έτοιμα πακέτα software.
Και να εισάγει συνεχώς δεδομένα ώστε να εκδίδει δελτία αποστολής, τιμολόγια, αποδείξεις , διασταυρώσεις με λίστες προμηθευτών και πελατολόγια, να κατανέμει σωστά μικτά μεγέθη και πραγματικές δαπάνες( σημ : εννοείται ότι κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν και λογισμικά “λογιστικά” πακέτα, οπότε θα είναι μάλλον περιττοί οι φοροτέχνες-λογιστές)
Ανθρωποώρες και χρήματα θα ξοδεύονται συνεχώς ώστε να συμμορφώνεται ο πολίτης με την φορολογική διοίκηση. Ο τεχνοκρατισμός και η βελτιστοποίηση ελέγχου εσόδων και φόρων έγινε καταναγκαστικός ψηφιακοποιημένος βίος : ο ιδρώτας γίνεται data και πρέπει αυτά να είναι ακριβή ώστε να μην καταχρεωθούμε ξανά ως χώρα ( υποτίθεται) χωρίς να αφορά την πολιτική ηγεσία αν αυτό τελικά κοστίζει στο γραφείο και στο μικρομάγαζο, αν δηλαδή χρεωθεί ο πολίτης που άνοιξε μια μικρή επιχείρηση…
Η παραγωγή και παροχή προϊόντων και υπηρεσιών μετατρέπεται σε συνεχής διαδικασία διαβίβασης εγγράφων, καταγραφών, διασταυρώσεων : θα δουλεύομε περισσότερο, όχι για να κερδίζουμε περισσότερα, αλλά για να στέλνουμε στην αγορά και στο κράτος οτιδήποτε κερδίζουμε.
Μια βίαιη ψηφιοποίηση σαν αυτή γεμίζει όμως τελικά με άμεσα πλεονάσματα το δημόσιο ταμείο αλλά και τροφοδοτεί με μεγάλα κέρδη ένα ολιγοπώλιο παρόχων λογισμικού.
Την ίδια ώρα που αυτό το σκηνικό εντείνει φυσικά την συνθήκη βιοεξουσίας και ελέγχου των οικονομικών υποκειμένων.
Δεν πατάσσεται έτσι η φοροδιαφυγή. Δεν καλλιεργείται με αυτόν τον τρόπο η φορολογική συνείδηση. Η βίαιη επιβολή για άμεση αποστολή δεδομένων έχει κόστος για τον επαγγελματία : ψυχικό, οικονομικό, εργασιακό, παραγωγικό.
Αλήθεια : πόσο θα μειωθεί όμως μακροπρόθεσμα το τελικό διαθέσιμο εισόδημα, το τελικό καθαρό κέρδος του καθενός δηλαδή, όταν σε περιβάλλον υψηλής φορολογίας, πληθωρισμού, ανταγωνισμού και κερδοσκοπίας των ολιγοπωλίων στη ζωή μας, καλούμαστε να περνάμε σε καλούπια στις οθόνες τιμολόγια και παραστατικά, για ώρες σχεδόν κάθε μέρα ;
Και τι μένει στο τέλος όταν κάθε τρεις και λίγο πληρώνουμε λεφτά για εγκατάσταση λογισμικών και τερματικών που απαιτούν κόστη συντήρησης και υποστήριξης ;
Θα μετρήσουμε ποτέ πόσο ανθρώπινο κεφάλαιο σπαταλάμε, πόση διανοητική και δημιουργική παραγωγικότητα καίμε συγκριτικά με την τεχνολογική καινοτομία, και πως αυτό το “δημιουργικό έλλειμμα” δεν αφαιρείται ποτέ από το συνολικό μέγεθος της παραγωγικότητας ;
Πόσο ανταγωνιστική γίνεται τελικά μια μικρομεσαία ή ατομική επιχείρηση ( προκειμένου να μην χάνει έσοδα το σπάταλο κομματικό κράτος ) όταν ο βιοπαλαιστής επαγγελματίας αναγκάζεται να πληρώνει λογισμικά και να ξοδεύει ο ίδιος χρόνο απο την ημέρα του, αντί να βγαίνει στην αγορά για πωλήσεις ή να επενδύει για να καινοτομήσει ;
Και τι σημαίνει πρακτικά “μείωση στα κόστη διαχείρισης και διεκπεραίωσης” ( με τις on line πλατφόρμες του δημοσίου για ψηφιοποίηση των πάντων ) όταν αναγκάζεται ένας μικρομεσαίος μεροκαματιάρης να διαβιβάζει δεδομένα και να διεκπεραιώνει φορολογικά και παραστατικά προς το δημόσιο ή μεταξύ πελατών-προμηθευτών ;
Ως πότε δηλαδή θα συνάπτουν σχέση με τα φέουδα της βιοεξουσίας οι δυο μεγάλοι συνέταιροι ( αγορά και κράτος) ώστε να αποσπούν εν ονόματι της τεχνολογικής καινοτομίας και των αυτοματισμών, υπεραξία και ιδρώτα από τον μικρομεσαίο ( που νομίζει ότι είναι “μέσα στην αγορά” ενώ στην ουσία πάντα θα “πληρώνει” τους μεγάλους που δομούν ολιγοπωλιακά σχήματα σε αυτή…)